www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

Ja uwazam, źe troche niesprawiedliwie oceniacie Jana. On nie zachowuje sie, az tak źle. W filmie gorzej to wyglada. Bo Skrzetuski mowi na głos to co mysli pózniej w książce. To Bohun zaczyna bez powodu. Skrzetuski jest na niego zdenerwowany, dlatego go obraza. A wczesniej zachowuje się w miarę ok.

Kniaziówna cofnęła się nagle w głąb kolaski.- Czołem wam, kniahini, i wam, kniaziówno Heleno! - rzekł piąty jeździec.- Bohun! - mówiła stara. - Od pułku przybyłeś, sokole? A z teorbanem? Witajże, witaj! Hej, synkowie! Prosiłam już ichmościów panów na nocleg do Rozłogów, a teraz wy im się pokłońcie! Gość w dom, Bóg w dom! Bądźcież ichmościowie na nasz dom łaskawi. Bułyhowie uchylili czapek.- Prosimy pokornie waszmościów w niskie progi.- Już mi też obiecali i jego wysokość pan poseł, i imć pan nsmiestnik. Zacnych kawalerów będziemy przyjmowali, tylko że przywykłym do specjałów na dworach, nie wiem, czyli będzie smakowała nasza uboga pasza.- Na żołnierskim my chlebie, nie na dworskim chowani - rzekł pan Skrzetuski. A pan Rozwan Ursu dodał:- Próbowałem ja już gościnnego chleba w szlacheckich domach i wiem, że i dworski mu nie wyrówna. Wozy ruszyły naprzód, a stara kniahini mówiła dalej:- Dawno to; dawno już minęły lepsze dla nas czasy. Na Wołyniu i na Litwie są jeszcze Kurcewicze, którzy poczty trzymają i wcale po pańsku żyją, ale ci biedniejszych krewnych znać nie chcą, za co niech ich Bóg skarze. U nas prawie kozacza bieda, którą nam waszmościowie musicie wybaczyć i szczerym sercem przyjąć to, co szczerze ofiarujemy. Ja i pięciu synów siedzimy na jednej wiosce i kilkunastu słobodach, a z nami i ta jeszcze jejmościanka na opiece. Namiestnika zdziwiły te słowa, gdyż słyszał w Łubniach, że Rozłogi były niemałą fortuną szlachecką, a po wtóre, że należały ongi do kniazia Wasyla, ojca Heleny. Nie zdało mu się jednak rzeczą stosowną pytać, jakim sposobem przeszły w ręce Konstantyna i jego wdowy. To jejmość pani pięciu masz synów? - zagadnął pan Rozwan Ursu.- Miałam pięciu jak Iwów - rzecze kniahini - ale najstarszemu, Wasylowi, poganie w Białogrodzie oczy wykapali pochodniami, od czego mu też i rozum się nadwerężył. Gdy młodzi pójdą na wyprawę, ja sama w domu zostaję, z nim tylko i z jejmościanką, z którą większa bieda niż pociecha. Pogardliwy ton, z jakim stara kniahini mówiła o swej synowicy, tak był widoczny, że nie uszedł uwagi porucznika. Pierś mu zawrzała gniewem i o mało nie zaklął szpetnie, ale słowa zamarły mu na ustach, gdy spojrzawszy na kniaziównę ujrzał przy świetle księżyca oczy jej zalane łzami...- Co waćpannie jest? czego płaczesz? - spytał z cicha. Kniaziówna milczała.- Ja nie mogę znieść łez waćpanny - mówił pan Skrzetuski i pochylił się ku niej, a widząc, że stara kniahini rozprawia z panem Rozwanem Ursu i nie patrzy w tę stronę, nalegał dalej:- Na Boga, przemów choć słowo, bo Bóg widzi, że i krew, i zdrowie bym oddał, byle ciebie pocieszyć. Nagle uczuł, że jeden z jeźdźców napiera go tak silnie, że aż konie poczynają się trzeć bokami. Rozmowa z kniaziówną była przerwana, więc pan Skrzetuski zdziwiony, ale i rozgniewany, zwrócił się ku śmiałkowi. Przy świetle księżyca ujrzał dwoje oczu, które patrzyły na niego zuchwale, wyzywająco i szyderczo zarazem. Straszne te oczy świeciły jak ślepie wilka w ciemnym borze. „Co, u kaduka? - pomyślał namiestnik - bies czy co?” - i z kolei zajrzawszy z bliska w te pałające źrenice, spytał:- A czego to waść tak koniem najeżdżasz i oczyma we mnie wiercisz? Jeździec nie odpowiedział nic, ale patrzył wciąż równie uporczywie i zuchwale.- Jeślić ciemno, to mogę ognia skrzesać, a jeślić gościniec za ciasny, to hajda w step! - rzekł już podniesionym głosem namiestnik.- A ty odlitaj, Laszku, od kolaski, koły step baczysz - odparł jeździec. Namiestnik, jako był człowiek do czynu skory, zamiast odpowiedzieć, uderzył tak silnie nogą w brzuch konia napastnika, że rumak jęknął i w jednym szczupaku znalazł się na samym brzegu gościńca. Jeździec osadził go na miejscu i przez chwilę zdawało się, że pragnie rzucić się na namiestnika, ale wtem zabrzmiał ostry, rozkazujący głos starej kniahini:- Bohun, szczo z toboju? Słowa te miały natychmiastowy skutek. Jeździec zwrócił konia młyńcem i przejechał na drugą stronę kolaski do kniahini, która mówiła dalej:- Szczo z toboju? Ej, ty nie w Perejasławiu ani w Krymie, ale w Rozłogach - bacz na to. A teraz skocz mi naprzód i prowadź wozy, bo jar zaraz, a w jarze ciemno. Hodi, siromacha! Pan Skrzetuski równie był zdziwiony, jak rozgniewany. Ten Bohun widocznie szukał okazji i byłby ją znalazł, ale dlaczego szukał? skąd ta niespodziewana napaść? Przez głowę namiestnika przeleciała myśl, że tu kniaziówna wchodziła do gry, i utwierdził się w tej myśli, gdy spojrzawszy na twarz jej ujrzał mimo mroków nocnych, że twarz ta była blada jak płótno i że widocznie malowało się na niej przerażenie. Tymczasem Bohun ruszył z kopyta naprzód wedle rozkazu kniahini, która spoglądając za nim rzekła wpół do siebie, wpół do namiestnika:- To szalona głowa i bies kazaczy.- Widać, niespełna rozumu - odpowiedział pogardliwie pan Skrzetuski.- Czy to Kozak w służbie synów imci pani? Stara kniahini rzuciła się w tył kolaski. Co waćpan mówisz! To jest Bohun, podpułkownik, przesławny junak, synom moim druh, a mnie jak szósty syn przybrany. Nie może też to być, abyś waszmość o nazwisku jego nie słyszał, bo wszyscy o nim wiedzą. I rzeczywiście, panu Skrzetuskiemu dobrze było znane to nazwisko. Spośród imion różnych pułkowników i atamanów kozackich wypłynęło ono na wierzch i było na wszystkich ustach po obu stronach Dniepru. (...) Pan Skrzetuski dobrze tedy wiedział, kto był Bohun, a jeśli pytał starej kniahini, czy to Kozak w służbie jej synów, to czynił to przez umyślną pogardę, bo przeczuł w nim wroga, a mimo całej sławy watażki wzburzyła się krew w namiestniku, że Kozak poczynał sobie z nim tak zuchwale. Domyślał się też, że skoro się zaczęło, to się na byle czym nie skończy. Ale cięty to był jak osa człowiek pan Skrzetuski, dufny aż nadto w siebie i również nie cofający się przed niczym, a na niebezpieczeństwa chciwy prawie. Gotów był choćby i zaraz wypuścić konia za Bohunem, ale jechał przy boku kniaziówny. Zresztą wozy minęły już jar i z dala ukazały się światła w Rozłogach.[\]

nika

Ada

Nie odmówię Ci racji niko. Ale...

Tosca

Jeśli ktoś tu zaczyna bez powodu to Skrzetuski, wtrącając się pomiędzy Helenę i Bohuna. Helena jest zaręczona z Jurijem, a Skrzetuskiemu nic do tego. Helusia zaczęła się mazgaić no to w Skrzetuskim odezwał się syndrom rycerza na białym koniu. Nikita i Jacek na pewno lepiej by to rozegrali.
U Skrzetuskiego wszystko kończy się na czczych przechwałkach, co z tego, że "gotów był choćby i zaraz wypuścić konia za Bohunem,", skoro tego nie zrobił. Nikita i Jacek potrafili brać sprawy w swoje ręce i świetnie sobie radzili sami. Gdyby Bohun trafi na któregoś z nich a nie tę pierdołę Skrzetuskiego to Horpyna miałaby przed sobą baardzo trudne zadanie, zresztą Czarownik też ledwo poskładał Afońkę w całość po tym jak go Nikita "popieścił" szablą, a gdyby Jacek walczył na serio, to pod tym krzyżem padłoby pięć trupów.

Ada

Skrzetuski nie wiedział, że Helena jest zaręczona z Bohunen. Dopiero po kolacji się o tym dowiedział, owszem odezwał sie w nim syndrom opiekuna.
Według mnie to Bohun zaczął. I pogorszył sprawę bo zamiast powiedzieć, że to jego narzeczona to bez wytlumaczenia zaatakował Skrzetuskiego.

Tosca

nika

Ada

To Bohun powinien wyzwać Skrzetuskiego bo była jego narzeczoną. A nie Skrzetuski Bohuna. I owszem powinien zareagować. Ale jesli już to mógł powiedzieć Skrzetuskiemu by sobie nie pozwalał bo Helena jest jego narzeczoną. Ale nie. Bohun podjechał do niego i bez słowa spychał od kolaski. A Skrzetuski owszem domyślił sie, że miedzy nimi cos jest. Kniahini przedstawiła Bohuna, ale nie jako narzeczonego Heleny i tutaj popełniła błąd. Helena tez nie powiedziała, ze jest zaręczona, tylko sie mazgaiła. Wiec Skrzetuski miał prawo pomysleć, że Bohun dybie na cnotę Heleny.

nika

Ale przecież Skrzetuski był posłem, więc Bohun nie mógł go wyzwać... Chyba...

Tosca

Ada

nika

Będąc na miejscu Bohuna i widząc, jak mu Jan podrywa narzeczoną też od razu chciałabym dać mu w zęby...

Tosca

Ada