www.domogarov.unl.pl - FORUM

nika

Ślub z Janem? Tego się nie spodziewałam...

Ada

Tosco! Trolling level hard. Szczęka mi opadła.
Nie spodziewałam sie takiego obrotu sprawy. Piekny list napisał Skrzetuski. Gdyby Jan napisal taki list u Sienkiewicza to mysle, ze Bohun rowniez by sie wściekł.

Tosca

Ada

Trolling to Ty wykonałaś w nasza stronę takim obrotem sprawy. Juz myslalam, ze Bohun zdobędzie wybaczenie. A tu dostałam jak obuchem. Tego się nie spodziewałyśmy. I nika mi tu przytaknie.

P.s. moze Jan się nie posrebrzył. Może powinnaś stworzyć nowe słowo do naszego slownczka i powiedzieć, ze Jan się "poJackowal". Wink

nika

Ada

nika

Weź się od bladości odstosunkuj i pisz tam opowiadanie Very Happy

Ada

nika

Tosca

Ada

Helenę obudziły wrzaski. Spojrzała w okno. Księżyc był wysoko wiec było juz dobrze po północy. Zeskoczyła z loza i zbliżyła się do drzwi sypialni. Usłyszała jak ciotka wzywa synów do walki. "co się dzieje?" - pomyslala?
Uchyliła lekko drzwi i to co zobaczyła ją przeraziło. Bohun był otoczony przez kniaziów i odpierał ich ataki. Ranił ich raz po raz chociaz i oni nie byli Kozakowi dłużni. Bohun padł zakrwawiony na podłogę bez życia. Do komnaty wdarli się semenowie, esauł rzucił sztyletem, ktory przyszpilił rękaw sukni ciotki do sciany. Stało się to tak szybko, ze dziewczyna nie zdarzyła krzyknąć. Osunęła sie zamroczona z szoku na ścianę. W tym samym czasie ocknął się Bohun i kazał cofnąć się Kozakom. Pomiedzy nim, a Mikołajem rozpoczął sie zażarty pojedynek. Helena ostatkiem sił, chociaz się bała zdołała krzyknąć:
- Jurij, stój.
To spowodowało, ze ręka Kozaka zadrżała i tylko zraniła kniazia, ktory z bólu padł na ziemię. Bohun z nadmiaru upływu krwi i zmęczenia osunął sie na nogi, ale zdołał wstać o własnych siłach. Gdy sie podnosił zauwazyl Helenę. Spojrzał na nią głębokim, gorącym i pełnym bólu spojrzeniem i wyszeptał:"Kniaziówno". Zadrżała obezwładniona jego oczami. Jednak to czule spojrzenie nie mogło go tłumaczyć. Bohun nie ma prawa atakować ich we własnym domu. Dziewczyna rozejrzała sie po komnacie. Z ulgą westchnęła. Kuzyni leżeli ranni na podłodze, ale żywi. Ciotka wyrywała się semenom, ktorzy mocno ją trzymali.
- Jak mogłeś Bohun? Cokolwiek zrobiła moja rodzina, daruj im. Inaczej nie chce Cie znać. Po tych słowach Helena spojrzała na niego dumnie i z wyrazem dezaprobaty, Kozak otarł krew z twarzy i spojrzał na dziewczynę z miną skarconego chlopca, a nie nieustraszonego wojownika.
-Do mnie, semenowie! - zawołał w tej chwili Bohun i zachwiał się na nogach. Kozacy skoczyli i podparli go pod ramiona.- Bat'ku! tyś ranny?- Tak jest! Ale to nic! Krew mnie uszła. Hej, chłopcy! strzec mi tej doni jak oka w głowie... Dom otoczyć, nikogo nie wypuszczać. Opatrzyć rannych i zamknąć w czeladnej pod strażą. Kto próg przekroczy, ubiju. Po czym Kozak sie zachwiał i padłby zemdlony na podłogę, gdyby nie wierni zolnierze, którzy go w porę złapali. Helena krzyknęła i ruszyła ku mężczyźnie, aby mu pomóc. Jednak cofnęła sie w ostatniej chwili. Kniahini została związana i odprowadzona do czeladnej. Helena poprosiła semenów o zgodę w opatrzeniu ran kuzynów. Nie rozumiała co sie stało. Ale nie czas był na wyjaśnienia. W tym samym czasie Kozacy zanieśli swojego przywódcę do sypialni dziewczyny. Kuzyni byli juz całkiem przytomni, gdy Helena skonczyla ich opatrywać.
- Co się stało Symeonie?
- Nie czas na pytania Heleno. - odpowiedział mlody kniaź.
Gdy semeni wlekli kniaziow do tymczasowego widzenia Helena poprosiła ich o to, aby przyrzekli nie robić juz wiecej nikomu krzywdy. Posłuchali, gdyż dla ich pułkownika słowo tej dziewczyny było święte. Więc i oni jej wysłuchali. Gdy dziewczyna odwróciła się i postanowiła wrócić do swojej komnaty podszedł do niej esauł i powiedział:
- Mościa panno, cyrulika brak. Opatrzysz naszego bat'ka?
- Oczywiscie, to moj chrześcijański obowiązek. Gdzie on jest?
- W Twojej sypialni waćpanno.
- Ale dlaczego?
- Nasz pułkownik bedzie pod dobra opieką, a nam łatwiej bedzie waćpannę pilnować, abys nie uciekła. Gdyby tak się stało to Bat'ko by nam łby pourywał.
Helena skinęła głową i weszła do swojej sypialni.
Gdy dziewczyna obmywała twarz z krwi Kozaka on ocknął sie na chwilę. Spojrzeli na siebie, a Helena przez łzy wyszeptała:
- Coś Ty zrobił Jurko?
- Ja bym z żalu swiat podpalił, gdybym stracił Cię.
I znów omdlał.
Chcac nie chcąc Helena musiała poczekać na wyjaśnienia. Służba się schowała, a Kozacy zorganizowali biesiadę na majdanie.
Już świtało, gdy Bohun się obudził. Rozejrzał się po komnacie, której nie znał. Miala kobiecy charakter i było w niej mnóstwo podarunków od niego. Mezczyzna ruszył ręką i natrafił na cos miękkiego. Odwrócił się i zobaczył śpiącą Helenę opartą o lozko. Znow dotknął jej jedwabistymi wlosow. Nigdy tego nie robił. Byli zaręczeni, ale nie zachowywali się jak typowa para. On jej nawet nie pocałował nie chcąc naruszać jej intymności. Ale przede wszystkim dlatego, żeby nie przestraszyć jej siłą swej namietnosci. Dziewczyna obudziła się pod pieszczotą jego dłoni, podniosła sie i spojrzała na niego tak jak zawsze sie tego obawiał. Nie była mu przeciwna, ale podchodzila sceptycznie do ich związku. A teraz widział pustkę w jej oczach.
- Wybacz mi Kniaziówno... - zaczal Kozak.
W tej samej chwili wpadł do komnaty jeden z semenów i powiedział:
- Panie komendancie Kurcewicze uciekli. Gonić ich?
- Nie Dymitr. Dosyć już zemsty. Zbierzcie czesc ludzi i wracajcie do Czehrynia. Reszta zostanie ze mną dopóki nie bede mogł wsiąść na konia.
Bohun i Helena zostali sami. Dziewczyna westchnęła.
- Czekam na wyjaśnienia waszmości. Czemu Ty na moich krewnych napadłeś?
- No, daruj ty mnie, że ja przyszedł po ciebie do Rozłogów po kozacku, z szablą i ogniem, ale ja był pijany gniewem na kniaziów i gorzałkę po drodze pił - zbój nieszczęsny.(...) Przechwycilem listy, które Skrzetuski Ci wysłał.
- Pan Skrzetuski do mnie pisał? Z jakiego powodu?
- Wyznał, ze Cię miłuje i dziękował za zgodę na staranie się o Ciebie.
Tak ja po prostu jak pies wył i rany bolały, i jeść nie chciał, i śmierci matki prosił, żeby zabrała.
- I dlatego prawie zabiłeś mi rodzinę? Jurij tak się nie robi. Nic nie wiedziałam o afekcie pana Skrzetuskiego. Tobie zostałam obiecana, ale nie jestem Twoja własnością. Moi kuzyni żle zrobili, że nie powiedzieli Ci o zmianie zdania. Ale mnie także nie zapytali o zgodę w obu sytuacjach.
Bohun spuścił głowę ze smutku. - Kniaziwno...
- Czekaj waść. - wtrąciła Helena. - jeszcze nie skończyłam. Masz waszczmosc szczescie, że moja rodzina ocalała, inaczej nie chciałabym Cię znać.
- Jednak mnie opatrzylaś i dogladalaś.
- To mój chrześcijański obowiązek. Nie zostawiłabym rannego w potrzebie.
Przyprosisz moja rodzinę i zaniechasz dalszej zemsty na kimkolwiek. Pozwolisz mi spotkać się z panem Skrzetuskim i porozmawiać z nim. To mój bezwzgledny warunek.
- Co z nami? - dopytywał załamany Bohun.
- Tego nie wiem. Ale nic już nie bedzie takie samo. Musimy zacząć od poczatku.
- Proś, czego chcesz, byleś nie chciała uciekać ode mnie - byleś została ze mną, hołubko, a pokochała.
Helena skinęła głowa i wstała.
- Odpocznij waść. Prosze, abyś pozwolił mi swobodnie poruszać się po majatku. Obiecuje, ze nie ucieknę. Chcę sprawdzic jak ma sie służba.
Kozak wezwał easuła i wydał odpowiednie dyspozycje. Helena wyszła i zostawiła mężczyznę samego, któremu towarzyszyły wyrzuty sumienia.O