www.domogarov.unl.pl - FORUM

Esfir

Bez przesady, żeby mężczyzna nie mógł kobiety nawet za rękę potrząsnąć. Razz

I tak miło, że przeprosił potem.

Mój ranking jest płynny, obecnie Bohun i de Bussy plasują się na tym samym miejscu.
Rola Bohuna była bardziej zjawiskowa i widowiskowa niż ta de Bussy'ego (nie chodzi mi tu o scenę potrząsania). Twisted Evil

Zresztą, Sasza mówił kiedyś, że nauczyciele od jazdy konnej w "OiM" dali mu niezły wycisk, mimo iż wcześniej z końmi styczność miał (choćby w "Gardemarinach" i w "Hrabinie de Monsoro"). Razz

Jakby porównać obu panów w wersji książkowej i ich stosunek do kobiet, to Bohun ma przewagę nad de Bussy'm. Razz

Bussy był z początku taki sam, jak reszta fircyków w tamtej epoce (sugerowany przez Dumasa romans z królową Margot umniejsza walor Louisa w moich oczach), zaś Bohun pozostał wierny Helence, nawet gdy ta wybrała Skrzetuskiego.

Tosca

[quote="Esfir"]Bez przesady, żeby mężczyzna nie mógł kobiety nawet za rękę potrząsnąć. Razz

I tak miło, że przeprosił potem.

Dobrze, że się opamiętał, bo , kiedy oglądałam ten spektakl po raz pierwszy, obawiałam się powtórki z Hoffmana.

Mój ranking jest płynny, obecnie Bohun i de Bussy plasują się na tym samym miejscu.

Rola Bohuna była bardziej zjawiskowa i widowiskowa niż ta de Bussy'ego (nie chodzi mi tu o scenę potrząsania). Twisted Evil

Zgadzam się, że rola Bohuna jest wyjątkowa ( nie tylko dlatego, że dzięki niej dowiedziałyśmy się, że Aleksander Domogarow w ogóle istnieje). Aleksander jest niekwestionowanym numerem jeden w tym filmie. Jego gra jest tak ekspresyjna, że momentami można zapomnieć, że ma się przed sobą aktora a nie prawdziwego kozackiego atamana. Oczy też trudno od niego oderwać, ale to już inna kwestia. Very Happy

.Moją uwagę zwracają również dwaj nieżyjący już niestety aktorzy ( Maciej Kozłowski i Bohdan Stupka).

"Jakby porównać obu panów w wersji książkowej i ich stosunek do kobiet, to Bohun ma przewagę nad de Bussy'm. Razz

Bussy był z początku taki sam, jak reszta fircyków w tamtej epoce (sugerowany przez Dumasa romans z królową Margot umniejsza walor Louisa w moich oczach), zaś Bohun pozostał wierny Helence, nawet gdy ta wybrała Skrzetuskiego".

Oczywiście przecież Bohun to, jak ja to określam, "niezamierzony ideał" w powieści Sienkiewicza. Bussy pod względem podejścia do kobiet się z Bohunem równać nie może.

Esfir

Tosca

Maciej Kozłowski w roli Maksyma Krzywonosa od razu zwrócił moją uwagę, bo wygląda jak stereotypowy Kozak ( właśnie tak wyobrażałam sobie Kozaka, kiedy w dzieciństwie pierwszy raz przeczytałam „ Ogniem i mieczem)” .
Bohdan Stupka jest świetny w każdej scenie ( jako książę Popiel w „Starej baśni” też mi się bardzo podobał).
Rzędziana nienawidzę bardziej niż Skrzetuskiego, o czym już zresztą pisałam( uważam, że w tej postaci jak w soczewce, skupiły się wszystkie największe wady Polaków). Wojciech Malajkat zagrał dobrze i z humorem choć uważam, że był zdecydowanie za stary do tej roli ( Rzędzian miał szesnaście lat, a W. Malajkat około 35) więc różnica wieku jest znaczna tak samo jak między Heleną a Izabellą Scorupco.
Kniahini Kurcewiczowej też nie lubię, bo uważam, że gdyby ta pazerna, wyrachowana baba nie położyła łapy na Rozłogach to do całej tej tragedii by nie doszło, tym bardziej, że Skrzetuski nie mógłby jej szantażować. Kniahini zalazła za skórę także sąsiadom i to oni spalili Rozłogi mszcząc się za zajazdy na ich chutory , które kniahini urządzała do spółki ze swoimi synalkami i najętymi Kozakami, okradła Helenę z majątku i poniewierała nią). W przypadku Heleny zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz: nigdy nie widzimy dziewczyny przy pracy, (a przynajmniej ja sobie takiej sceny nie przypominam) nawet lekkiej i typowo kobiecej jak szycie, haftowanie, nie mówiąc już o gotowaniu czy sprzątaniu. Helena najczęściej śpi lub umila śpiewaniem czas oślepionemu Wasylowi. I nagle taka delikatna, wygodnicka, nienauczona niczego mimoza, jako pani Skrzetuska, ma dobrze zarządzać majątkiem ( ogarnąć dom, gospodarstwo i jeszcze zajmować się dziećmi). Mąż przecież wiecznie w rozjazdach, a służba we wszystkim jej nie wyręczy. Zresztą, w tamtych czasach mężczyźni nie garnęli się do pomocy w domu więc synowie to też żadna wyręka. Logicznie rzecz biorąc, czarno widzę rolę Heleny jako żony matki i gospodyni. Kniahini zresztą mówiła, że z Heleny więcej kłopotu niż pożytku.

„Że ta postać wyszła Sienkiewiczowi tak dobrze nieco przez przypadek, to się z Tobą zgodzę, natomiast określeniu Bohuna jako ideału już nie mogę przyklasnąć”.

Już nie przesadzaj. Nie mam żadnej pretensji do Bohuna, że urządził zajazd na Rozłogi ( dostał szału, bo Kurcewicze wbili mu sztylet w plecy, a Helena w serce, ale do tego wszystkiego by nie doszło gdyby nie pazerność kniahini i intryga Skrzetuskiego ( bo to, że Helena postąpiła bardzo nierozważnie, dając się złapać na lep pozytywnego pierwszego wrażenia i herbu jest oczywiste. Ponadto, nie przyjmuje się oświadczyn mężczyzny, którego się ledwo zna. Helena drogo zapłaciła za swój pośpiech, ale wcale mi jej nie żal- ma, co chciała.

Esfir

Tosca

No to wychodzi, że Izabella była o 10 lat starsza od Heleny, bo Kurcewiczówna ma 17-18 lat nie więcej. Akcja powieści rozpoczyna się w pamiętnym roku 1647, a Helena urodziła się około 1630.
A co do usprawiedliwienia zachowania Bohuna to podpisuję się obiema rękami pod wypowiedzią Krzysztofa Łukaszewicza, zawartą w książce: Sto dni Hoffmana, czyli jak powstawało „ Ogniem i mieczem.”
„W Bohuna po odebraniu pachołkowi listu i przeczytaniu go przez Zagłobę, jakby piorun strzeli: Najmilsza Halszko, serca mego ukochanie… Tych kilka wyrazów pchnie Bohuna na drogę szaleństwa i zdrady, ale któż zareagowałby inaczej na wieść o tym, że serce jego ukochanej bije dla kogoś innego a przybrana rodzina, jaką z pewnością stanowili dla Bohuna Kurcewicze, sprzedała go za obcego Lacha? Jeszcze jesienią żywo zareagowałem kiedy jeden z dziennikarzy zapytał Saszę Domogarowa, czy łatwo gra mu się bohatera negatywnego. Negatywnego?!Przecież Bohun to przede wszystkim człowiek nieszczęśliwy, zdradzany po kolei przez tych, którym otwiera swe serce, i których uważa za przyjaciół! Tak dzieje się kolejno z Kurcewiczami, potem z Zagłobą, a na koniec z Rzędzianem. (…),s.81-82.
To, plus wypowiedź Zagłoby, kiedy po ucieczce z Rozłogów Helusia zaczyna jęczeć jaki to ten Jurko okropny, a ona taka nieszczęśliwa, Zagłoba celnie podsumowuje całą sytuację słowami: "Nie będę się o to spierał, że wielkie nieszczęście spotkało wasz dom, ale pozwól waćpanna sobie powiedzieć, że twoi krewni w części sami sobie winni: nie trzeba było Kozakowi ręki twej obiecywać a potem go zdradzać" (…), w moich oczach całkowicie boskiego Jurka rozgrzesza- on po prostu , potocznie mówiąc, nie dał sobie dmuchać w kaszę, a że charakterny nasz „ sokół” był oj, charakterny, więc załatwił sprawę po swojemu za co zresztą później Helenę przeprosił i błagał ją o wybaczenie: (…) „daruj ty mnie, że ja przyszedł po ciebie do Rozłogów po kozacku z szablą i ogniem (…), a potem jak ty mi uciekła, ja jak ten pies wył, rany bolały, i jeść nie chciał, i śmierci matki prosił żeby zabrała.” Uważam też, że Jurko żałował swego czynu.

A co do Nikity Srebrnego to mam wrażenie, że on owszem pogodził się z decyzją Heleny, ale, w przeciwieństwie do Bohuna, wpadł w depresję, życie mu obrzydło i wybrał sobie piękne samobójstwo. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Nikita celowo wlazł jakiemuś Tatarowi pod szablę. Może ponosi mnie wyobraźnia, ale tak widzę kwestię śmierci Srebrnego. Afanasij Wiaziemnski mnie zupełnie nie zachwycił. Bohun jest dla mnie milion razy lepszy od niego ( U A.Tołstoja zdecydowanie najlepszy jest Nikita,och gdyby nasz Skrzetuski był taki…, gdyby…<3, ale o tym też już dyskutowałyśmy).

Ps. Dobrze, że nie ma tu moda, bo zarobiłabym bana jak nic ( bez względu na temat rozmowa zawsze schodzi na " OiM", ale cóż ja poradzę, że tak uwielbiam boskiego Bohuna, że nawet J. Hoffman nie był w stanie mi go obrzydzić Twisted Evil

Esfir

Tosca

Esfir

Tosca

Nie wiem, czy Afanasij jest taki gorącokrwisty. Według mnie, to Jurko działał pod wpływem emocji, a Wiaziemski bardziej „na zimno.” Afanasij po prostu skorzystał z okazji, aby dostać się do dworu Morozowa przy okazji przekazania wiadomości Drużynie. A co zrobił Jurko? Dowiedział się o zdradzie Kurcewiczów, wpadł w szał, zdzielił Rzędziana piernaczem i co koń wyskoczy pognał do Rozłogów. Ale jedno trzeba Wiaziemskiemu przyznać, solidnie utarł nosa carewiczowi i bardzo słusznie, należało się młodzikowi.
A wracając do Żebrowskiego to nasz „rzekomy ideał" podpadł” mi też tym, że podobno strasznie zadzierał nosa. Czytałam, że Aleksander próbował się z nim zaprzyjaźnić i bardzo miło się do niego odnosił, ale Żebrowski ponoć zachowywał się na zasadzie: „ bez kija nie podchodź.” Według mnie to też świadczy o marnych zdolnościach aktorskich Żebrowskiego skoro animozje pomiędzy fikcyjnymi postaciami przenosi do realnego życia i nie potrafi oddzielić tych dwóch płaszczyzn. Co do tego, że M. Żebrowskiemu było w tej wodzie zimno to mogli mu przecież dać wodery ( wtedy na pewno by nie zmarzł, dziwię się, że na to nie wpadli).
Ps. Esfir, nie martw się, że odbiegamy od tematu, bo dzięki temu to forum jakoś żyje, bo ostatnio tu pustki.

Esfir

Afońka był gorącokrwisty - było to podkreślane nieraz, a szczególnie przy okazji młynarza, który bał się "nieokiełznanej natury" kniazia. I to dzikie wejrzenie Wiaziemskiego... Wink

W związku z piękną ripostą daną carewiczowi, podobała mi się również odpowiedź Afońki na słowa cara: "trudno panie mój i dobrodzieju, Iwanie Wasiliewiczu - odpowiedział hardo Wiaziemski - jeślim zawinił przeciwko tobie, każ mi uciąć głowę. Ale carewiczowi obrażać się nie dam!".
To się zowie odwaga! Very Happy

Szczególnie, że świrnięty Iwan naprawdę z błahego powodu mógł jednym skinięciem palca posłać kogoś na śmierć, i to nie łagodną. Razz

Postawa Afanasija po obwieszczeniu wyroku cara i zapowiedzi tortur też mi się podobała - pełne godności milczenie. Nie każdy w takiej sytuacji byłby w stanie się na to zdobyć.

Jest też inna postać, którą bardzo cenię w "Księciu Srerbnym" i znajduje się ona na zupełnie przeciwnym biegunie moralnym niż Wiaziemski - Wasyl Błażenny! <3 Charyzma i godność jak się patrzy!
A wszystko w oprawie zgrzebnej koszuliny, nie świecących dworskich fatałaszków. Nawet car miał szacunek do tego człowieka - obłąkańca Bożego.

Żebrowski - całkiem możliwe, że był i jest bufonem. Aczkolwiek jego postawę wobec Saszy nietrudno zrozumieć - zapewne był zwyczajnie zazdrosny. Very Happy

Scorupco wszak wolała Aleksandra i chyba miała nadzieję, że coś z tego wyjdzie (niestety, hehe, Nataszka do tego nie dopuściła). Razz

Cóż, z tego, że Michał był młodszy o niemal dekadę i wyższy niż Sasza, skoro "przybysz z Rosji" i tak zgarniał wszelkie ochy i achy, w dodatku nie tylko płci niewieściej?
Co do kunsztu aktorskiego - kiedyś nie miałam o nim dobrego zdania, ale po obejrzeniu Żebrowskiego jako Falkowicza stwierdziłam, że w tej roli jest wyśmienity. Very Happy

(zawsze może być opcja, że gra trochę siebie Razz

)

Tosca

Esfir

Chciałabym się podzielić z Wami ciekawostką, która rzuca światło na źródła pisane, z których korzystał Dumas.
Widać, ze dobrze odrobił pracę domową z historii (choć w tym raczej zasługa Augusta Maqueta Razz

).

Otóż w kronice Piotra de l'Estoile z czasów Henryka III znajduje się smaczniusi fragment dotyczący prawdziwego Ludwika de Clermont.

Podaję go w moim, luźnym tłumaczeniu:
"6 stycznia, w Święto Trzech Króli, szaleńczo odważny, ufryzowany i wystrojony* król zaprowadził pannę de Pons de Bretagne, królową bobu** z Luwru na Mszę w kaplicy Burbonów. Za monarchą podążali jego młodzi ulubieńcy, równie odważni jak on lub nawet bardziej.
Bussy d'Amboise, ulubieniec brata królewskiego [Franciszka d'Anjou] znajdował się w świcie księcia, odziany całkowicie prosto i skromnie, a za nim zdążało 6 paziów przystrojonych w szaty wyszywane złotem. [De Bussy] mówił głośno, że nadeszły takie czasy, kiedy ludzie znikąd*** są najwaleczniejszymi. Wskutek czego wkrótce wzniecił skrywaną nienawiść oraz sprzeczki."

* użyłam lepiej brzmiącego polskiego zamiennika. W oryginale użyty został tutaj przestarzały francuski wyraz, który określał plisowany materiał.
** chodziło o bób ukryty w cieście pieczonym z okazji święta Trzech Króli, osoba, która znalazła ziarno, stawała się "królem/królową bobu".
*** znów pojawiło się tu staromodne słowo, miało wiele znaczeń, z grubsza oznaczało ono: człowieka z nizin, "nikogo", osobę, którą można było przeoczyć lub pominąć, biednego, osobę z marginesu społecznego, rzezimieszka, łotrzyka etc.

Czy Wam ten cytat nie przypomina zajścia na weselu de Saint-Luca? Very Happy