www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

Kniaziówna siedziała na ławeczce w ogrodzie i udawała, że czyta Pismo Święte. Jednak kątem oka podglądała co sie dzieje na dziedzińcu dworu. Ze swego miejsca miała dobry punkt obserwacyjny, gdyź ławka stała na skraju ogrodu i była zasłonięta krzewami owocowymi.
Przed dworem na placu czterech kuzynów ćwiczyło walkę na szable z Bohunem. A jego mołojcy zagrzewali do walki i w doskonałych nastrojach raczyli się gorzałką.
Odkąd sięgała pamięcią Bohun zawsze z nimi był. Lubiła go jako towarzysza rodziny. Ale była ostrożna w kontaktach z nim. Był porywczym człowiekiem i czasem ją przerażał. W dodatku ostatnio zauważyła pewna dziwna zależność. Potrafił wpasc w wielka wsciekłość do nieprzytomności, ale wystarczyło, że ją zauwazyl, poczuł dotyk lub usłyszał, w sekundzie się uspokajał. Nie wiedziała czy cieszyć sie z tego powodu czy martwić. W dodatku w jego obecności czuła jakas dziwną słabość. Starala się nie zostawać z nim sam na sam bo od jakiegoś czasu zauważyła,źe Bohun intensywnie się jej przypatruje. Jakby miał jakies plany wobec niej. Ale jakie? Czyżby oczekiwał na jakies przeprosiny? Chyba mu w niczym nie uchybiła?
Mezczyzni dobrze się bawili podczas ćwiczeń. W koncu walka na szable przerodziła sie w przepychanki. Kurcewicze i Kozacy rozebrali się do hajdawerów i zaczęli sie wzajemnie oblewać wodą. Tego sie juz jej sie ogladać nie godziło. Zarumieniła się i skarciła w duchu bo złapała się na tym, że za długo przygląda się kozackiemu pułkownikowi. Helena spuściła wzrok i na poważnie wróciła do lektury. Nawet nie zauważyła, ze odgłosy ucichły, a mezczyzni sie rozeszli.
Zatopiona w rozmyślaniach nie usłyszała przybysza, którego kroki tłumił mech.
- Witaj Kniaziówno Heleno. - rzekł Bohun tak głęboko sie kłaniając, że poczuła jego oddech na policzku.
Przeszukał ja dreszcz. Nie wiedziała czy to ze strachu czy z podniecenia. To niespodziewane pojawienie sie Kozaka zaskoczyło ją twk bardzo, źe zamknęła Biblię z hukiem i, aż podskoczyła.
- Witaj puł...Jurij. - odpowiedziała Helena.
- Mogę się dosiąść?
- Proszę. - rzekła speszona Helena i wskazała miejsce obok siebie. Widok, ktory zobaczyła przed sobą byłby uradował niejedne oczy dziewczęce. Kozak ubrany był w piekny niebieski żupan. Jego wygląd był nienaganny. I tylko lekko wilgotne włosy zdradzały fakt niedawnej zabawy. -Która godzina? Czy to, aby nie pora na kolację? Może ciotka mnie szuka?
- Nikt Cię nie szuka. Boisz się mnie? Przeciez ja nie obcy człowiek dla
Ciebie, ale druh serdeczny.
- Nie boję się Ciebie.
- To czemu mnie unikasz?
- Wydaje Ci się waćpanu.
- To dobrze. Bo chciałbym z waćpanną porozmawiać.
Helena chcąc nie chcąc odłożyła Pismo Święte na bok, spuściła głowę i spotka dłonie kładąc je na kolanach.
- Słucham waćpana. - szepnela cicho.
Bohun chwycił jej reke w swoje dłonie i uniosł do ust.
- Moja mościa panno chciałbym wyznać Ci coś czego nie mogę juz ukrywać. Miłuję Cię od dawna. Tyś dla mnie jak obraz w Cerkwi. Co ty mnie uczyniła, ne znaju. (...) Żeby ja ciebie nie pokochał, byłby ja wolny jak wiatr w polu i na sercu swobodny, i na duszy swobodny, a sławny jak sam Konasewicz Sahajdaczny. (...)Ni mnie wola miła, ni sława kozacza! Co mnie były krasawice, póki ty z dziecka na pannę nie wyrosła. Proś, czego chcesz - złota żółtego, szat świecących, klejnotów jasnych, rabów pokornych. Ja bogaty, swego mam dość (...)ty będziesz jak księżna Wiśniowiecka, zamków ci nazdobywam, pół Ukrainy ci daruję - bo choć ja Kozak, nie szlachcic, ale ataman buńczuczny pode mną dziesięć tysięcy mołojców chodzi, więcej niż pod kniaziem Jaremą...
- Wybacz Jurij - wtrąciła Helena. - ale czemu ma służyć ta wyliczanka?
- Chcę byś wiedziała, że potrafię sprawić byś mogła żyć wygodnie i bez zmartwień.
- Nie wątpię waść. Jesteś najdzielniejszym człowiekiem jakiego znam.
- Zechceszże mnie?
- Będę z Tobą szczera Jurko. Nie jestem w stanie teraz Ci na to odpowiedzieć. Nie jestes mi obojętny, ale nie wiem dokładnie co do Ciebie czuję. Nie chcę Cie okłamywać. Proszę daj mi czas, abym mogła poznać Cię bliżej z innej strony jak dotąd.
Kozak spuścił glowe, a Helena dotknęła jego wlosow i pogłaskała. - Jest mi przykro jesli sprawiam Ci ból moją odpowiedzią. Ale zasługujesz na to by kochać Cię tak samo, żadnymi półśrodkami. Daj mi czas. Ciesze się, że dobrze Ci sie powodzi, ale dobra materialne są jedynie dodatkiem. Uczuciem obdarza się osobę, a nie pieniadze. Ja jestem niezbyt zamożna szlachcianką. Czy z tego powodu kochasz mnie mniej?
- Nie! - krzyknął. - To niemożliwe.
- Proszę nie gniewaj sie na mnie.
- Nigdy nie mógłbym sie na Ciebie gniewać. Ty by mnie, gdzie chciała, zawiodła - ja by ci krew oddał, duszę by oddał...
- Ciiii. - szepnela Helena kładąc mu palec na ustach. - Jestem zaszczycona takim uczuciem, ktorym mnie obdarzają waść. Mam nadzieje, że bedę go godna.
Helena szybko i delikatnie musnęła ustami wargi Kozaka. Zanim zdołał ją objąć wyrwała mu się pobiegła w stronę dworu. Gdy była juz daleko w tyle odwrocila sie i krzyknęła:
- Nie spóźnij się waść na kolację. Liczę, że tym razem siądziesz obok mnie.

nika

Oooo, jak ślicznie. Warto było czekać. Twoja Helena Ado mówi podobnie, jak Helena Tosci, a nie jest rąbniętą furiatką, która ochrzania Bohuna zanim biedak jeszcze zdąży się odezwać Wink

Ada

nika

No właśnie, odmówiła, ale dała mu nadzieję, więc nie mam się do czego doczepić Wink

Tosca

Ada

Tosca

Ada

nika

Ada

nika

Tosca

Gdybym była z Bohunem zaręczona jak Helena to nawet Jacek z Nikitą nie zdołaliby sprawić , żebym się odkochała.