www.domogarov.unl.pl - FORUM

EMockingbird

Dokopałam się przypadkiem do pewnych artykułów i innych materiałów, które niejako nawiązują do OiM - właściwie jest to nawiązanie luźne, bo ogranicza się do czasoprzestrzeni. Tak, czy inaczej pomyślałam, że warto się tym z wami podzielić Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

A na koniec coś innego:
https://youtu.be/uIod2n234Zw?list=WL

Ada

Cóż.
Jeśli chciałoby się być husarzem to nie tylko trzeba było mieć ogromne pieniadze by płacić za ten przywilej i urodzenie. Trzeba było miec tez umiejetnosci i krzepę.
Husaria to rzeczywiście najpiękniejsza kawaleria na świecie.
Oby wiecej takich ciekawostek Ptaszyno.

Tosca

Ada

Tosca

EMockingbird

Postaram się o Was dbać dziewczyny Wink

Tak czy inaczej - zgadzam się z wami obiema, cokolwiek bym nie myślała o wymienionych panach Smile

nika

No tak...przez prawie 3 tygodnie było spokojnie, to w końcu musiało pier*olnąć. Ptaszyna chciała nam tylko przybliżyć husarzy... Wojowników. Najlepszych z najlepszych. Z których każdy pewnie miał coś na sumieniu. No, ale nawet temat husarzy, to doskonała okazja, by dopiec Skrzetuskiemu. I nic to, że był dobrym żołnierzem, kogo by to obchodziło... Tak naprawdę nie wiemy, jak dalej potoczyła się kariera Jacka Idealnego i Stanisława Prawie-Idealnego. Więc nie wynosiłabym tych obu panów na piedestał, jeśli nie wiem, co działo się później. Jaremka umarł młodo i też wcale nie musiał być ideałem. Nikita, cóż, podobnie, jak Jan był na kiwnięcie palca cara, tylko on w końcu potrafił mu się postawić...

EMockingbird

Dziękuję niko! Już się bałam, że ten wątek był moją pomyłką, skoro od razu wywołał takie emocje Wink

nika

Nie ma za co, Ptaszyno. Po prostu...nie zawsze i nie wszędzie jest drugie dno...

Tosca

nika

Ale wyobraź sobie, Tosco, że NIE KAŻDY uważa tak, jak Ty. I (uwaga!!!) ma do tego prawo!!!

Ada

Tosca

Ada

Nie zgodzę się z tym, że Skrzetuski zostawiłby rodzinę na lodzie. Był zbyt praktyczny.

A różnica pomiedzy pięcio-a-cztero latkiem jest taka, że jeden jest pierworodny. A to kiedyś wiele znaczyło, a Zagłoba uwielbiał pouczać, a tylko nad dzieciakami miał władzę. Skończmy to bo się nie dogadamy i tak.
Zresztą to nie odpowiednie miejsce dla tego tematu.

Ja doczytałam, że konie husarskie były ogromnie cenne. Traktowane były jak dobro narodowe. Były specjalnie krzyżowane i chowane dla husarii. Wywożenie ich za granicę było traktowane jak kradzież. I można było za to zawisnąć.

Tosca

Fragment książki Katarzyny Węglickiej Wielcy kresowiacy, wyd. Bellona, Warszawa 2015,s.101-103.

Jan Skrzetuski. Właściwie Mikołaj, bo takie imię nosił, był Wielkopolaninem. Ród był niezbyt zamożny więc jego członkowie, by poprawić swój stan majątkowy, zaczęli przenosić się w inne rejony Rzeczypospolitej między innymi na Ruś. Skrzetuski urodził się w Rożnowie koło Obornik Wielkopolskich około 1610 roku. Wcześnie osierocony przez ojca, został wysłany do kolegium jezuickiego w Poznaniu. Po powrocie do domu nie pozostał tam długo, bowiem jego matka postanowiła po raz drugi wyjść za mąż. Młody szlachcic postanowił wyruszyć w świat. Droga zawiodła go ku Dzikim Polom, gdzie stacjonowały polskie oddziały, broniące granic przed napaściami tureckimi, tatarskimi i kozackimi. W 1634 roku Mikołaj znalazł się w twierdzy Chwastów, leżącym niedaleko Kijowa. Między nim a jego przyjacielem Pobiatyńskim, rotmistrzem piechoty, doszło do awantury. Obaj, nietrzeźwi, chwycili za szable. Rannego Skrzetuski zostawił na pastwę losu. Sprawa po kilku miesiącach znalazła epilog w sądzie, lecz kara nie dosięgła sprawcy. Następnie zaciągnął się do chorągwi rotmistrza Marka Gdeszyckiego. W 1648 roku na Ukrainie wybuchło powstanie Chmielnickiego. Wiosną połączone siły kozacko-tatarskie zwyciężyły wojska Rzeczpospolitej pod Żółtymi Wodami, Korsuniem i Piłowcami. Chorągiew Gdeszyckiego znajdowała się również w składzie wojsk polskich i została rozbita. Po pewnym czasie została uzupełniona nowymi żołnierzami, walczyła dalej pod komendą Mikołaja Ostroroga. W 1649 roku oddział trafił do Międzyborza, ale w obliczu nadciągającej nawały wojsk kozackich, został wycofany do Zbaraża, gdzie gromadziły się wojska koronne. Rozpoczęła się słynna obrona. Nieznane są szczegóły pobytu Skrzetuskiego w twierdzy. Wiadomo, że kiedy sytuacja oblężonych stawała się coraz trudniejsza, należało dać znać o trudnej sytuacji królowi, stacjonującemu w nieodległym Toporowie. Mikołaj w przebraniu ruskiego chłopa przedostał się wpław do obozu nieprzyjaciela i ruszył do kwatery królewskiej. Powiadomił monarchę o sytuacji oblężonych, a za swój wyczyn otrzymał od Jana Kazimierza 100 czerwonych złotych polskich, a od kanclerza Jerzego Ossolińskiego szaty i konia. Otrzymał również stopień oficerski. Dalsze jego losy były równie barwne. W 1651 roku w czasie podjazdu, kierując oddziałem jazdy wołoskiej, wziął do niewoli kilku Kozaków, których zeznania przyczyniły się do zwycięstwa wojsk polskich pod Beresteczkiem. W okresie " potopu" pozostawał w szeregach żołnierskich. W 1658 roku został podporucznikiem chorągwi lekkiej Adama Uriela Czarnkowskiego. W czasie wojny duńsko- szwedzkiej uczestniczył w wyprawie Stefana Czarnieckiego do Danii. W 1661 roku odegrał znaczącą rolę w konfederacji wojskowej i dopiero po 2 latach przeszedł ponownie na stronę królewską. Po śmierci Czarnieckiego przeszedł pod rozkazy Jana Sobieskiego. Skrzetuski popadał w konflikt z prawem a jego podkomendni dokonywali gwałtów i rabunków na ludności cywilnej, między innymi w 1666 roku złupili Bazalię wraz z okolicą. Te postępki uchodziły im płazem. Chroniło ich to, że służyli na dalekich kresach. Około 1667 roku Mikołajowi wpadła w oko wdowa- Zofia z Brzezickich- Zawadzka. Z kompanami dokonał napaści na dwór w Woli Grodeckiej. Wdowę poturbowano, sprowadzono księdza, ale do ślubu nie doszło. Przyszła oblubienica uciekła. Wniosła oskarżenie do sądu. Trybunał Koronny skazał Mikołaja na infamię, tj. utratę czci i praw. Niebawem dostał od Sobieskiego rozkaz wyruszenia w okolicy Kamieńca Podolskiego, a jako hetmański podkomendny, podlegał wyłącznie jego jurysdykcji. Lata wojaczki upływały i Skrzetuski postanowił uporządkować sprawy majątkowe. Wrócił do Poznania, zamieszkał u krewnych w kamienicy przy Starym Rynku i w 1671 roku spisał testament. Wykonawcą ostatniej woli uczynił stryjecznego brata - rotmistrza Stanisława Skrzetuskiego. Majątek rozdzielił pomiędzy siostrę i jej dzieci, wspomnianego brata oraz karmelitów bosych, u których pragnął spocząć po śmierci. Znowu wyruszył ku Dzikim Polom. Brał udział w kampanii 1671 roku, lecz musiał zostać ranny albo podupadł na zdrowiu, ponieważ powrócił do Poznania. Gdy doszedł do siebie, zorganizował nową chorągiew na wojnę z Turkami. Znowu odezwała się w nim natura szlachcica- warchoła. Tym razem Jan Szlichtyng złożył skargę w poznańskim sądzie. Chorągiew Skrzetuskiego wyruszyła w 1673 roku by walczyć na polach pod Chocimiem. Pomiędzy walczącymi nie było już Skrzetuskiego. Nieznane są data i miejsce śmierci. Ciało złożono w podziemiach kościoła Karmelitów Bosych na Wzgórzu Św. Wojciecha. W 1840 roku kościół oddano protestantom. Szczątki spoczywających w podziemiach Prusacy przenieśli do kościoła dominikanek pw. św. Katarzyny. W kruchcie kościoła Karmelitów Bosych w 1989 odsłonięto tablicę przypominającą, że tu niegdyś spoczywał Jan Skrzetuski.