www.domogarov.unl.pl - FORUM

EMockingbird

Świetna robota Tosco, cud miód i malina, rozpływam się!
A temat faktycznie cudny!

carmen

Tosco, taka urocza historia z najlepszym zakończeniem z możliwych. Lepiej nie można sobie tego było wyobrazić Very Happy

i to porównanie roślinne Kurcewiczów i Bohuna Smile

nika

Aaaaa, pięknie Tosco Very Happy

Szybko Ci poszło. Chyba najbardziej cieszę się, że cudnooki sokół doczekał się pisklaczków *____*

Tosca

Dzięki dziewczyny, cieszę się, że Wam się podoba. Niko, pisklaczki muszą być obowiązkowo.
A co do roślinnych porównań, bałam się, że oberwę za aluzję do Jacka.

Ada

Ależ jesteś szybka Tosco.
Napisałaś to szybciej niż ja wymyśliłam temat.
Było uroczo, słodko i romantycznie. Jednak....

.... ZA KRÓTKO.

Tosca

Caryca24

Przepiękne, słodkie opowiadanie, Tosco.
Na chwilę przeniosłam się zupełnie w inny świat, zapomniałam o wszystkim (i o deszczu za oknem, i o różnych kłopotach)
Dzięki Ci Very Happy

Tosca

Ada

Dziewczyny może to co napiszę bedzie kontrowersyjne dla was, ale chciałabym poznać wasze zdanie.
Czytam sobie na wp artykuł o nowej orientacji. Wiele ludzi teraz taką deklaruje.
Oto jej opis.

osoby, których pociąg seksualny jest niezależny od płci i tożsamości płciowej. Posiadają zdolność fascynacji, tworzenia relacji o charakterze romantycznym lub emocjonalnym z innymi ludźmi bez względu na ich płeć. Należy jednak podkreślić, że obszarem ich zainteresowań są ludzie dorośli – wyjaśnia prof. Zbigniew Izdebski.

Panseksualność w żaden sposób nie pokrywa się z poliamorią czy rozwiązłością.

Seksuolog tłumaczy też, że pojęcie panseksualności jest często mylone z biseksualnością, która wiąże się z ukierunkowaniem popędu seksualnego i do kobiet, i do mężczyzn.

– Dzisiaj osoby, które my określamy jako panseksualne, w poprzednich latach, gdy w seksuologii nie mówiło się o różnych kwestiach dotyczących chociażby tożsamości płciowej, pewnie uznalibyśmy za biseksualne. W panseksualności często podkreślane są jednak kwestie wyrazu emocjonalnego i relacji romantycznej, która nie zawsze jest oparta na relacji seksualnej. Ona może być składową tej relacji, ale nie musi być. Zwracam jednak uwagę, że granica między biseksualnością a panseksualnością jest bardzo płynna – dodaje.

To mi bardzo pasuje do Bohuna. Tylko u niego ukierunkowanie było tylko wobec płci przeciwnej. Ale wiele szczegółów panseksualizmu do niego pasuje.

Caryca24

Matko, ale Ada odpaliła teraz petardę! Przeczytałam to wczoraj wieczorem i potem zasnąć nie mogłam od rozmyślań o panseksualnym Bohunie Very Happy

Szkoda, że nie można tu założyć wątku zamkniętego, widocznego tylko dla nas, bo bym się z Wami podzieliła różnymi moimi przemyśleniami.

Najprościej jednak mówiąc: uważam, że coś w jego przypadku jest na rzeczy. Zawsze czułam, że jego zachowanie wobec Heleny jest inne niż większości panów w takiej sytuacji, chociaż oczywiście przyczyny mogą być przeróżne (kiedyś spotkałam się z wytłumaczeniem, że kluczem do całej sytuacji jest jego sieroctwo: umiera z tęsknoty i pragnienia, ale nie potrafi się do niej zbliżyć, bo nigdy nie doświadczył bliskości).

Kilka lat temu, jeszcze przed eksplozją wątku Jurko-Jan, znalazłam na jakiejś stronie artykuł, napisany przez psychoterapeutę. Temat: postacie kwalifikujące się do terapii z polskiej literatury klasycznej. Nasz Jurko tam oczywiście był (co ciekawe, najwięcej było z Prusa) i dostał diagnozę jakichś zaburzeń maniakalno-depresyjnych. Uderzyło mnie wtedy jednak stwierdzenie: "rozmyta seksualność" oraz stwierdzenie pana doktora, że gdyby nawet doszło do jego małżeństwa z Heleną, to przez wiele lat mogłoby w ogóle nie zostać skonsumowane.

Pamiętam jeszcze inny artykuł (naukowy, literaturoznawczy), którego autor twierdził, że już w samej powieści w kreację tej postaci wpisana jest… androginia. Nie zachowałam tego tekstu, bo drażniło mnie bardzo stereotypowe postrzeganie tego, co męskie i kobiece, zakrawające prawie o błąd metodologiczny. Otóż… autor twierdził, że pod względem wyglądu zewnętrznego ta androginia jest wskazana wprost ("watażka z białogłowską twarzą") i ponoć jest to powtarzający się motyw u Sienkiewicza. Dalej szereg cech charakteru: emocjonalność i sposób jej wyrażania (krzyk, łzy), zamiłowanie do pięknych strojów i kosztowności, sposób mówienia (poetycki), inklinacje artystyczne (muzyka), związek z siłami nadnaturalnymi (wróżby i magia), brak przyjaciół-mężczyzn, a jednocześnie przyjaźń z kobietą (Horpyna). Jasne, to wszystko jest strasznie stereotypowe i sama miałam ochotę pana profesora udusić, ale dlaczego teraz ten artykuł mi się przypomniał? Otóż autor twierdził, że nasz Jurko także miłość przeżywa po kobiecemu, tj. nie dąży do "zdobycia" Heleny, mówiąc wprost – do seksu z nią (jak, wg niego, mężczyzna), tylko koncentruje się na uczuciach i więzi emocjonalnej (jak kobieta). To właściwie powiela opis, który przytoczyła Ada.

carmen

Ada

O tak. Prus się bardzo produkował jeśli chodzi o Sienkiewicza. Wink

W "bialoglowskiej twarzy" nie widzę nic złego co mogłoby ujmować męskości. To po prostu miało określić wielka urodę Bohuna. Skrzetuski jest opisany jako "wielce przystojny" i mamy go widziec jako urodziwego młodzieńca. Ale Bohun ma być przystojniejszy. Więc po to było to kobiece określenie. Miało to podkreślić jeszcze większa urodę Kozaka. A przeciez to kobiety są uznawane za tą piękniejsza płeć. Mezczyzn zawsze określano, źe mieli być przyjemniejsi w odbiorze od diabła. I to miało wystraczyć. Natomiast na Bohuna Bozia miała nie mieć miary.
Z Bohunem jest tak, że w wielu miejscach był i wiele widział. Chociaż Kozacy mieli ostry podział na role kobiece i damskie i trzymali sie swoich zasad to pewnie w takiej społeczności trafiali się ci co kochali sie i w swojej płci. Bohun nie był wychowywany pod kloszem. Wręcz przeciwnie. Dożyć do dorosłości w tamtych czasach było trudno. W dodatku sierocie.
W dodatku nasz ulubieniec czuł się lepszy, zawsze postępował po swojemu. Więc nie chciał Heleny szarpać za kieckę i zaciągać na siano. To mogło pasować zwykłemu Kozakowi co chciał tylko złupić i poszaleć. Ale nie komuś kto aspirował na hetmana. Trzeba było umieć sie zachowywać z kulturą. Juz tu kiedyś roztrzasalysmy, że on myślami wybiegał tylko do ślubu. Myślał, że po nim "jakoś to bedzie". Bo meza nie kochac to grzech. Ale skoro nie probowal zmusić Heleny ślubu gwałtem to i po ślubie by tego nie robił" mógłby co najwyzej chałupę zdemolować i z dymem puścić w ataku złości. Ale to co piszesz Caryco ma po trochu sens odnośnie jego smialosci. Nie miał wzoru do naśladowania w sprawie zwiazku. Ta jego nieśmiałość polegała też na tym, źe nie wiedział na ile moze sobie pozwolić by nie przekroczyć granicy. Dlatego wobec Heleny był bierny. Kazdy tez ma swoją dumę i wewnętrzne zasady. Nie tylko wiedział, źe jakby wział ją sila to byłoby po ptokach. Ale i nie kręciło go to. Dlaczego on miałby sie zniżać do gwałtu skoro kazda inna wpadłaby mu w rece z radością i bez oporu? On nie chciał tylko spełnienia seksualnego, on potrzebował uczucia. A gwałt tego nie da. Tak sobie myślę....Bohun idealnie wpasowywuje się w człowieka współczesnego Sienkiewiczowi. Wtedy mezczyzni odbywali podobne zaloty. Na odleglosc w pewnym sensie. Przy sztabie przyzwoitek i najwyzej mógł pocałować tylko w rękę.

Caryca24

Ada

Nie jestem spejalistką, ale cześć Kozakow miała żony, rodziny. Tylko skoro bliscy nie mieli wstępu na Sicz (zwłaszcza kobiety) to musieli do nich wyjeżdżać. Myślę, że taka statystyczną kozacką rodziną była np. u Tarasa Bulby. Matka była od pracowania wokol gospodarstwa, służenia mezowi i synom. Natomiast męscy członkowie rodziny robili co chcieli. Romantyzmu tam nie było.
Nie sądzę by Bohun dał sobie zrobić krzywdę. Prędzej bh kogoś zabił. On od małego był porywczy i silny. Jak dorósł nikt nie śmiał z nim zadzierać. Ale mysle, że mógł być świadkiem różnych relacji miedzy ludzkich.
Jeśli chodzi u Jana to on miał słowo od Heleny, że jest mu wzajemna. Zresztą widział też w jej zachowaniu, że nie jest mu przeciwna. Więc postanowił zaryzykować. Najwyzej dostałby w łeb jakby przekroczył granicę. Bohun wiedział, że od razu dostałby z liścia jakby spróbował. A z drugiej strony nie miał też takiego obycia wsród kobiet jak Skrzetuski. Nie chodzi mi o to, że tamten obcałowywał wszystkie kobiety. Tylko miał styczność z dworkami lub innymi wysoko urodzonymi pannami. Wiedział jak zagadać. Bohun zaś znał tylko pewnie te niżej urodzone. Po prostu cześciej takie spotykał i widział jak inni się wobec nich zachowują. To były raczej tzw. konskie zaloty. Dopóki Bohun nie poczuł sentymentu do Heleny to inne kobiety go nie interesowały. Sam jej mlwił, że był wtedy wolny jak wiatr i swobodny na duszy. Interesowała go tylko walka.

Tosca

Dla mnie Jurko zawsze był i pozostanie nadal niepoprawnym romantykiem, który swojej ukochanej przychyliłby nieba, aby ją uszczęśliwić nie doszukiwałabym się tu żadnej specyficznej orientacji.
Co się zaś tyczy zawierania małżeństw i zakładania rodzin przez Kozaków to nie wszyscy byli tak antykobiecy jak napisałaś Caryco. Profesor W. Serczyk w książce zatytułowanej Na dalekiej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny do 1648 roku napisał, że: (...) Ciągłe wyprawy, wojny, podjazdy, służba wartownicza nie pozostawiały czasu na długotrwałe zaloty. Przypadkowe uściski, kradzione pocałunki i pospieszna miłość musiały zastąpić własny dom, rodzinę i grono dzieci, którym można było przekazać swoją wiedzę o świecie i ludziach. Gdy nadchodził schyłek życia było już za późno na rozpoczynanie wszystkiego od nowa. Inaczej postępowali bogaci Kozacy. Zimowniki przekształcały się powoli, w miarę jak ich właściciele zdobywali majątek, w wielkie, zamożne gospodarstwa. Udział kobiet w zarządzaniu i prowadzeniu domu był po prostu nieodzowny. Zaczynały tworzyć się rozległe rody kozackie, które wiązały się między sobą małżeństwami i nie dopuszczały do urzędów nikogo z zewnątrz.

W cerkwi na Siczy odbywały się nawet obrzędy na kształt małżeństwa jednopłciowego. Panowie przyrzekali sobie wierność do śmierci, a potem urządzano coś w rodzaju wesela. Sam obrzęd, tzw. brato-tworienje, pobratymstwo, w ogóle funkcjonował w Cerkwiach Prawosławnych w różnym czasie.

Takie właśnie pobratymstwo połączyło księcia Nikitę Romanowicza Srebrnego i Maksyma Skuratowa. To jedna z moich ulubionych scen w Księciu Srebrnym, bo po raz kolejny okazuje się, że Nikita nie był niewolnikiem konwenansów, potraktował Maksyma jak równego sobie i nigdy nie dopatrywałam się w tej scenie homoseksualnych podtekstów.

Obawiam się, że ten, kto próbowałby się "przystawiać" do Jurka, choćby i nastoletniego, oberwałby co najmniej tak jak Rzędzian. Uważam, że Jurko prędzej by zginął niż pozwolił na coś takiego.

Prus mówi to jasno (ustami Wąsowskiej chyba): to jest brzemię kultury rycerskiej, które trzeba zrzucić.
A niby dlaczego trzeba to zrzucić? Ja na przykład bardzo sobie cenię rycerskie przymioty u mężczyzn i sądzę, że nie tylko ja. Szkoda tylko, że coraz rzadziej można spotkać mężczyzn, którzy te cechy posiadają. Przynajmniej takie są moje obserwacje i doświadczenia. [/i]