www.domogarov.unl.pl - FORUM

Zazula

Wymużdżyłam wyrzuty Bohuna Helenie o Jana. Zadanie zrobione, mogę iść w kimę Smile

Było już późno w nocy. Uczta skończyła się dwie godziny temu, ale Helena z podniecenia nie potrafiła sobie znaleźć miejsca i co rusz przekładała w swym pokoju przedmioty, aby czymś zająć ręce. Wiedziała, że tej nocy tak szybko nie zaśnie. Na wieczornej uczcie pojawił się namiestnik Jan Skrzetuski wraz ze swoją świtą. Nie wiedziała, co kierowało nimi, że postanowili właśnie w Rozłogach zapytać o nocleg, ale teraz Helena była zadowolona z takiego obrotu sprawy. Kniahini wyprawiła uroczystą kolację podczas której dziewczyna mogła się dokładniej przyjrzeć polskiemu żołnierzowi. Co i rusz podłapywała gniewne spojrzenie swojego narzeczonego, ale udawała, że go nie widzi. Do momentu tańców, wszystko odbywało się w jak najlepszym porządku. Dopiero, gdy Jan poprosił ją na parkiet, o czym skrycie marzyła cały wieczór, Jurkowi puściły nerwy. Podszedł do nich i bezceremonialnie pociągnął ją za rękę, a Skrzetuskiemu poradził się po prostu odczepić. W Helenie mieszała się teraz złość na narzeczonego, ale i dziwny smutek z powodu sprawienia przykrości panu Janowi. Ten ostatni co prawda nie wyglądał na wzruszonego tą sytuacją, domyślił się, że kniaziównę z Bohunem wiąże jakieś poważniejsze słowo, bo i zresztą później o tym rozmawiali, lecz przez cały wieczór wyglądało, że nad wyraz rad był z jej obecności. "Te sceny zazdrości muszą się skończyć. To absurd!" myślała Helena. Gniew na Jurko szybko ustąpił rozmarzeniu. "Ale za to ten namiestnik... Bardzo przystojny mąż!". Co prawda Skrzetuski nie mógłby z Bohunem na urodę powalczyć- odpadłby w przedbiegach, lecz panna zdawała się teraz tego nie zauważać. "Tutaj ciągle mają mnie na oku. Traktują jak więźnia! A ja potrzebuję tylko trochę swobody."- tak oto o swoim więzieniu w postaci mieszkania z kuzynami i kniahinią oraz ciągłej, bez wątpienia czułej i szczerej opiece Bohuna myślała. "A taki pan Skrzetuski... Pewno mądry szlachcic. I wspaniały rycerz! I na pewno swej żony nie trzymałby pod kluczem..." - myślała w duchu Helena. Wtem rozległo się ciche pukanie do drzwi jej izby. Zaskoczona dziewczyna szybko pobiegła otworzyć. "Zali to Bóg mi pana namiestnika zsyła?"- pomyślała i aż rozpromieniła się na tę myśl.
- Ach, to ty... - powiedziała po chwili ze słyszalnym zawodem widząc czerwoną i spoconą twarz Bohuna.
- A spodziewałaś się kogoś o tej porze?- zapytał zaczepnie watażka.
- Oczywiście, że nie, a coś ty myślał. Ale co ty tu robisz? Myślałam, że gdzieś pojechałeś. Jest już późno, właśnie kładę się spać. Możesz przyjść rano?- Helena odpowiedziała z lekkim zdenerwowaniem w głosie.
- Nadal nawet nie przygotowałaś się do snu- powiedział Bohun, rzucając szybkie spojrzenie na niepościelone łóżko i niezapleciony warkocz dziewczyny, która nadal stała w wieczornej sukni. - Byłem na przejażdżce, ale tym razem wiatr nie wywiał moich zmartwień. Nie martw się, nie zajmę ci wiele czasu. - po tych słowach Bohun nie czekając na odpowiedź Heleny zdjął żupan i usiadł na fotelu. Helena nie wiedziała co zrobić z tym nocnym, nie do końca spodziewanym gościem, więc zamknęła drzwi wiedząc, że naraża się na gniew kniahini. Z otwartymi drzwiami rozmowa mogłaby ją obudzić, więc w obu sytuacjach w momencie przyłapania kniaziówna musiałaby znieść jej ciężki gniew. Wolała już więc, aby przynajmniej ciotka nie zbudziła się na dźwięk wyrzutów czynionych przez Bohuna. Przeczuwała bowiem, że właśnie w takim celu przyjechał.
- W czym ci zatem mogę pomóc?- spytała już się trochę uspokoiwszy. Mężczyzna bez słowa wstał i przytulił się do dziewczyny. Ta stała nieporuszona niczym słup soli. Gdy Kozak pochylił się, aby ją pocałować, obróciła głowę. Usta watażki trafiły w szyję. Kozak ponownie, nie odzywając się, usiadł w fotelu.
- A więc...- zaczął. - Co to miało znaczyć? - spojrzał pytająco na narzeczoną. Gdy ta nie odpowiadała, tylko stała ze spuszczonym wzrokiem i rękami, dodał: - To, dziś wieczorem.
- Nic. Nie rozumiem o co ci chodzi.- odpowiedziała kniaziówna i odwróciła się, aby zacząć rozczesywać włosy.
- Nie rozumiesz?- zapytał Jurko spokojnie, ale widać było, że złość w nim pulsowała. - Przecież nie jestem ślepy! Widziałem jak na niego patrzyłaś. Gdybym nie przerwał tego tańca to jeszcze chwila, a chybabyś mu dała pocałunek!- powiedział ostrzej, ale nadal nie podnosząc głosu.
- To był tylko taniec. Przesadzasz. Nic takiego się nie stało- powiedziała oschle Helena. W tym momencie Kozak uderzył z wściekłości nahajem w stół, aż dziewczyna podskoczyła.
- Tylko taniec? Przesadzam?!- krzyknął.- Czy ty myślisz, że nie zauważyłem tych waszych uśmiechów i żartów? Czy nie słyszałem jak zapytana o mnie, odpowiedziałaś mu "Nie wiem czy to ten. On jest człek szalony."?!- Bohun doskoczył do kniaziówny, jednak jej nie dotknął. Stanął tylko z nią twarzą w twarz i już ciszej powiedział: - Czy nie stać cię na odwagę, aby powiedzieć mi to prosto w twarz? Ty podobno szlachta! Czy ja zły dla ciebie kiedyś był? Zawsze traktowałem cię jak korolewnę! - złość w Kozaku aż kipiała. Helena widziała jego płonące z gniewu oczy. Twarz kawalera oblała się purpurą, a ręce zaczęły drżeć. Kniaziówna mimowolnie się skurczyła i cofnęła o krok. Widać było, że Bohun przestraszył się swojej porywczości i choć wiedział, że nigdy przenigdy nie uderzyłby Heleny rozumiał jej obawę.
- Zazulo, po prostu ja cię kocham.- dodał szybko, już spokojnym, cichym głosem- A twoje dzisiejsze zachowanie to dla mnie jak sztylet prostu w serce- jęknął mężczyzna. W tym momencie, uległość Bohuna wywołała odwrotny skutek i w oczach Heleny zapłonęły ogniki.
- A co ty myślisz? - syknęła i złapała go za ramiona popychając. Zaczęła mówić głosem dziwnym, tak innym i tak do siebie nie podobnym, że Jurko nie mógł uwierzyć skąd taki dźwięk się wydaje. Zali to mówi ktoś inny? - Co z tego, że ja z tobą słowem narzeczeńskim związana? Myślisz, że ja będę tu siedzieć całymi dniami i czekać na ciebie? Jako żona Kozaka co poszedł na wojenkę? Nie dla mnie takie wiejskie życie! Prawie dwadzieścia lat tu mieszkam! Co mi po twoich klejnotach, skoro gdy wyjeżdżasz ja tu muszę zostać? Ja chcę zwiedzać, rozwijać się! A ty mnie tu chcesz zamknąć! Jak twój skarb największy! I tylko mnie doglądać, czy aby ta złota klatka dla mnie wystarczająca. A ja się tu duszę! - krzyczała Helena, a im więcej słów, których Kozak tak bardzo bał się usłyszeć wypływało z tych przepięknych malinowych ust, tym szerzej Jurko otwierał oczy i tym większa przepaść otwierała się przed nim, bez dna, bez naǳiei, ratunku. Helena popychała Bohuna tak długo, aż usiadł na powrót na fotelu. - Ja nie chcę takiego życia rozumiesz?- zapytała, a jej głos w końcu jej się złamał. - Nie chcę, rozumiesz?- i zaczęła szlochać.
Jurko z wolna podniósł się z fotela i w ostatniej chwili zahamował odruch przytulenia narzeczonej. Zawsze tak robił, ale teraz nie było jak zawsze. Gdy straszliwość słów przyszłej żony do niego dotarła, poczuł, że grunt usuwa mu się spod stóp. "Jak ona śmiała! Zerwać zaręczyny! Przecież ja ją kocham! Wszystko dla niej był oddał. Bodaj tę wioskę spalę skoro jej ciasna!", ale w tym momencie Helena dodała:
-Jan jest inny. On by mi nie pozwolił tak cierpieć!
Te słowa zaważyły na szali i Jurko zrozumiał, że tu nie o niego, ani o tamtego kawalera chodzi. Choćby tej pannie nieba przychylić i rajskim mlekiem częstować, ona nigdy zadowolona nie będzie. Widywał już u niej wcześniej takie maniery, ale zawsze zrzucał to na karb jej młodości i zawsze starał się jej nieba przychylić. Teraz dopiero widział, że z premedytacją go tak traktowała, a szacunek jakim ją dażył nic nie znaczył, bowiem w ciągu tych dwóch chwil wdeptany został w ziemię.

- A więc to tak...- szepnął po długim oczekiwaniu.- Teraz, gdy ja już ślub przy trzystu świecach w Kijowie załatwiłem. Teraz, gdy nową pułkownicką kwaterę w Perejesławiu na własność otrzymałem... Teraz, ty mnie zostawiasz. Ale niech i tak będzie. Tyle lat walczyłem o twoją miłość, że drugi raz tego nie chcę przeżywać- mówił dalej Bohun, a Helena, która stała przed nim osunęła się na łóżko, raczej na wieść o perejesławskich wygodach niż o jego uczuciach. - Jeszcze dziś rano bym mówił, że cię nikomu nie oddam, bo ty musisz być moja i Ty by mnie, gǳie chciała, zawiodła — ja by ci krew oddał, duszę by oddał, ale teraz... - przerwał Kozak, a Helenie wydawało się, że jego oczy zaszkliły. Zaczęła żałować swojego wybuchu, ale wiedziała, że te uczucia wzbierały w niej od dłuższego czasu. Nie wiedziała dokąd ją to zaprowadzi, ale ufała, że Jurko choćby dwa dni miałby się nie odzywać, nigdy się na nią nie pogniewa. Nie przypuszczałaby, że tym razem może być inaczej.
- Ale to ci powiem, że inny gorszy by był dla ciebie ode mnie- kontynuował Kozak. - Ale skoro tak wybrałaś, niech się zadzieje twoja wola.
Helena była już pewna, że dostrzegła w oczach Jurko łzy. Nie spodziewała się, że będzie chciał wychodzić. Liczyła raczej na to, że ją przytuli i zapewni, że będzie się starać bardziej. Tyle razy przecież tak robił! Czyżby coś w nim teraz pękło? Dziewczyna ocknęła się, gdy Jurko przekraczał próg jej sypialni.
- Gdzie ty idziesz? - spytała z prawdziwą ciekawością i niedowierzaniem
- Wychodzę. Możesz o mnie zapomnieć. - odpowiedział Kozak, a smutek w jego głosie był tak przerażający, że mord stu dzieci wywołałby mniejsze łzy.
- Ale wrócisz? - pytała kniaziówna. - Jutro wrócisz? Gdzie jedziesz?- dodawała szybko, byleby tylko Jurko odrócił na nią swą piękną twarz.
- Heleno, nie wrócę i dobrze o tym wiesz. - osiągnęła cel, bo Bohun stanął teraz w progu i spojrzał na nią swoimi ciemnymi, pełnymi łez oczami. - Nie spodziewałem się tego po tobie, ale za duży mam afekt do ciebie, aby cię za to krzywdzić. Lepiej będzie jak wyjadę, bo zostając tutaj do jakiego nieszczęścia bym się przyczynił. Zatem nie zatrzymuj mnie dłużej, póki dobra wola we mnie i nikogom szablą nie pokarał. - na te słowa pułkownik odwrócił się i wyszedł z pokoju.
Helena stanęła przy oknie i obserwowała jak pół minuty później odjechał konno w stronę ciemnego lasu.
- Co ja zrobiłam...- pytała siebie, ale żadne szczere wzruszenie czy smutek nie pojawiły się na jej twarzy.

Tosca

Ada

Cudo. Bardzo przewrotnie Zazulo. Gdyby tylko Bohun zwracał uwagę Helenie na jej zachowanie (jak pan Knightley - Emmie) to moze byłaby mądrzejsza? Helena była go zbyt pewna. Ale, gdy czasem dostała burę, poczułaby zazdrość.

nika

Helena dostała to, czego chciała i wcale nie jest mi jej szkoda. Jak już kiedyś pisałam, nie zasłużyła na Bohuna i jego miłość, a opowiadanie Zazuli tylko to potwierdza.

Zazula

OMG. Czy to dziwne, że kwestie Bohuna (szczególnie te identyczne lub bardzo zbliżone do filmowych) mówi w mojej głowie Rozenek? Very Happy

Tosca

Ada

Niko bardzo dobrze. Napisałaś wszystko to o czym sama bym pomyślała. Myślę, że moge sobie odpuścić swoją wersję. Może, gdyby Helena chociaz raz zwróciła Bohunowi uwagę to miałby szanse się poprawić.

nika