www.domogarov.unl.pl - FORUM

Esfir

Nieładna ta okładka. Jednak ciut lepsza od tej, o której mówiłyśmy ostatnio.

Tosca

Esfir

Mam w domu "Na polu chwały" - wydanie odziedziczone po Dziadku.
Inaczej raczej na pewno bym nie kupowała tej pozycji. Razz

Tosca

Ada

Tosca

Tosca

Przypomniałam sobie jeszcze jedno podobieństwo pomiędzy Jurkiem a Jackiem. Nie zdążyli na czas, by przyjść z pomocą swoim ukochanym: Jurija ubiegł Jan, a Jacka Stanisław. Taki szczególik, ale jednak ważny, przynajmniej dla mnie.

Ada

Tosca

Tosca

Udało mi się dotrzeć do ciekawostki na temat dalszego ciągu Na polu chwały. W uwagach wydawcy dołączonych do wydania z roku 1950* znalazłam następujący fragment:

(…) autograf Na polu chwały pozwala nam domyślać się, w jakim kierunku miał biec ciąg dalszy powieści, jej nie napisana część druga.
Na jednej mianowicie z końcowych kart ( str.372) Sienkiewicz umieścił następujący urywek:

I
Opisując bieg życia mego, niedługo zatrzymam się nad latami dzieciństwa, tak aby pierwsze caput wcale mi na to wystarczyło. W następnych jednakowoż spiszę wszystko, co mi się przygodziło, w niczym nie psując i w niczym nie uprzedzając porządku zdarzeń, bo jeśli taka była wola boska, abym ja sam kolejno się o różnych sprawach żywota mego dowiadywał- niechże się i czytelnik do niej stosuje.
Z opowiadania wiem, że gdy miałem lat trzy, zagarnęli mnie Tatarzy. Było pono tak, że ojciec, który naonczas we Lwowie bawił, dla przyczyny pomoru odesłał mnie do krewnych pod Pomorzany z piastunką i kilkorgiem czeladzi. W drodze pochwycił mnie czambuł, ale go niebawem rozbito. Dziwna rzecz jest, że nic tego nie pomnę, tylko czasem w nocy przyjdzie taka chwila, że słyszę jakoby krzyki ludzkie i okrutny ryk bydła. Może się to coś w pamięci z owych czasów przytaiło. Z onego czambułu mniejsza część uszła, większą zniosły do szczętu lekkie chorągwie. Odbito siłą niewolnika, szczególnie dzieci.
…………………………………………………………………………………………...
Nie trudno odgadnąć, że pamiętnikarzem jest tu syn ponurego pana Pągowskiego, dzieckiem przez ordę porwany i beznadziejnie oczekiwany przez nieszczęsnego ojca, który- jak to Sienkiewicz w przekreślonym wariancie wspomniał- utratę dziecka odczuł jako cios nie tylko dla serca, ale i dla pychy rodowej. Nie podobna jednak odgadnąć, w jaki sposób autor zamierzał dzieje Pągowskiego syna wpleść w fabułę swej powieści.
*H. Sienkiewicz, Na polu chwały, PIW, Warszawa 1950, s.322-323.

Ada

O fajnie. Liczyłam ,że syn pana Pągowskiego wróciłby w historii. Z fragmentu wynika,że został odbity jednak przez Polaków. I chyba przez kogoś wychowywany. Nie pozostał on chyba w jasyrze.

Tosca

Ada