www.domogarov.unl.pl - FORUM

nika

To może jak już Zazula do nas wróci, to napiszemy historię o rywalce Heleny do serca Bohuna??

Ada

nika

Ada

nika

Ada

nika

Ada

Fragment recenzji.

"Jedyne bezpośrednie nawiązanie do Trylogii stanowi w Na polu chwały wzmianka, iż ks. Woynowski służył pod Wołodyjowskim i jemu zawdzięczał znajomość szermierki. Ale analogii między nową powieścią a Trylogią i Krzyżakami da się wyszukać sporo.
I tak rozpoczęcie powieści od opisu ciężkiej zimy zbliża Na polu chwały do początku Potopu. Jacek Taczewski przejawia cechy czterech bohaterów powieści historycznych Sienkiewicza: chudością i dziwacznym ubiorem podobny jest do Podbipięty, mistrzostwem w szermierce do Wołodyjowskiego, słodkimi oczami i umiejętnością wymownego peroro wania o miłości do Ketlinga, wreszcie dziewczęcym licem do Zbyszka. Sienińską znowu przez swoją zalotność jest jakby kopią Anusi Borzo- bohatej, z którą łączy ją nawet wspólne imię. Olbrzymi a głupi Buko- jemscy spokrewnieni są nieco z Kosmą i Damianem Kiemliczami, częś ciowo zaś z Rochem Kowalskim. Marcjan Krzepecki dobiera sobie kom panię oczajduszów jak Kmicic. Piwniczy upajający Marcjana niby z życzliwości, a w rzeczy samej, by umożliwić Sienińskiej ucieczkę, jest podobny do Zagłoby ratującego w Rozłogach Helenę z rąk Bohuna. Górnolotne przemówienie Mateusza Bukojemskiego do Jacka kończy się takim samym niepowodzeniem, jak mowa Kokosińskiego do Oleńki w Potopie. Modlitwa ks. Woynowskiego, przerywana apostrofami do
zwierząt (s. 57) lub przeplatana komendą wojskową (s. 268), przypomina modlitwę Zagłoby pod Konstantynowem. Na koniec kazanie odpustowe ks. Woynowskiego, opowiadające barwnie, jak to Pan Jezus i Matka Boska ze św. Michałem Archaniołem patrzą z nieba na walkę chorągwi polskich z Turkami, zbliża się do kazań ks. Muchowieckiego w Ogniem i mieczem."

Aczkolwiek ja bym sie nie zgodziła z dwoma punktami. Jacek jest chudy, ale nie porównałabym go do Podbipięty. Bo jest średniego wzrostu, czyli jakies 170-179.
I porównałabym go przez te oczy do Bohuna, a nie do Ketlinga. Bo nie mówi tak górnolotnie o uczuciach jak Ketling tylko używając kwiecistych słów tylko mowi prosto i od serca.

Ada

Zrobiłam porównanie wypowiedzi bo wydawały mi się bardzo podobne.

Jacek Taczewski kontra Jurij Bohun

Jacek:
"A on przecie poniósłby nie tylko taką ranę jak Cyprianowicz, ale z radością wytoczyłby wszystką krew, żeby choć raz w życiu przemówiła do niego takim głosem i spojrzała na niego takimi oczyma. Więc obok bólu chwycił go zarazem i żal niezmierny, bijący potokiem łez do oczu, które jeśli się z nich nie wydostaną i po policzkach nie spłyną, to zaleją serce i napełnią całe jestestwo człowiecze. Takie wypełnienie piersi łzami czuł teraz Jacek, a na dobitkę nigdy nie wydała mu się panna Sienińska tak bez żadnej miary piękna jak teraz, z pobladłą twarzyczką i z koroną płowych włosów rozpierzchłych nieco ze wzruszenia.,,Anielska ci ona – wołał w nim ten żal —ale nie dla cię! cudna, ale ją inny weźmie!” I chciał jej do nóg padać, i u jej stóp wyznać całą mękę i miłość, a jednocześnie czuł, że zwłaszcza po tym, co zaszło, czynić tego nie należy i że jeśli się sam nie opamięta i nie potłumi w sobie dusznej rozterki, to jej powie co innego, niż chce, i pogrąży się w jej oczach do ostatka."

Bohun:
"patrzył na swoją kniaziównę, która już podniosła się z łoża, ale zasunąwszy się w drugi kąt izby odmawiała cicho różaniec nie zwracając żadnej uwagi na watażkę, tak jakby go wcale w świetlicy nie było. On, przeciwnie, śledził spod ściany oczyma każdy jej ruch, łowił uszami każde westchnienie - i sam nie wiedział, co ze sobą zrobić. Co chwila otwierał usta, by rozpocząć rozmowę, i słowa nie chciały mu wychodzić z gardła. Onieśmielała go twarz blada, milcząca; ż wyrazem pewnej surowości w brwiach i ustach.(...) Teraz ani spojrzała.(...) A teraz siedzi przed nim pani dumna, chmurna, milcząca, niemiłosierna. (...) a ona żeby choć spojrzała! Atamanowi i gorzko, i gniewno, i tęskno, i głupio. Chciałby się pożegnać czule, a boi się tego pożegnania, że nie będzie takie, jakiego by z duszy pragnął, boi się, że odejdzie z goryczą, z gniewem, z bólem. Ej, żeby to nie była kniaziówna Helena, kniaziówna Helena nożem pchnięta, śmiercią z własnej ręki grożąca, a miła, a miła! im okrutniejsza i dumniejsza, tym milsza.

Jacek część druga:
"cię zapomniano?... Bogdaj tak!... Byłem w Warszawie, byłem na dworze królewskim, jeździłem z chorągwią po kraju, ale cokolwiek mi czynić wypadło i wszędy, gdzie byłem, ani na chwilę nie schodziłaś mi z pamięci i z serca... Szłaś za mną, jako idzie cień za człowiekiem... I nieraz w strapieniu, w boleści, po prostu z umęczeniem wołałem do cię wśród bezsennych nocy: „Zlituj się! pofolguj! daj o sobie zapomnieć!” Aleś ty nie odstępowała nigdy: ni w dzień, ni w nocy, ni w polu, ni pod dachem... Ażem wreszcie zrozumiał, że tylko wtedy mógłbym cię wyrwać z serca, gdybym i samo serce wyrwał z piersi... Tu przerwał, gdyż głos zdławiło mu wzruszenie, ale po chwili mówił dalej:– ... Więc potem nieraz mówiłem przy pacierzu: „Daj, Boże, polec, bo sam widzisz, że mi i do niej nie lża, i bez niej nie lża...” I już anim się spodziewał tej łaski, że cię jeszcze w życiu zobaczę... ty jedyna w świecie... ty umiłowana! To rzekłszy pochylił się ku niej i oparł skroń o jej ramię.– Tyś – szeptał – jako ta krew, która daje życie, tyś jak to słońce na niebie... Miłosierdzie boże jest nade mną, że cię jeszcze widzę... umiłowana! umiłowana."

Bohun część druga:
"Co ty mnie uczyniła, ne znaju, ale to znaju, że jeśli ja tobie nieszczęście, to i ty mnie nieszczęście. Żeby ja ciebie nie pokochał, byłby ja wolny jak wiatr w polu i na sercu swobodny, i na duszy swobodny, a sławny jak sam Konasewicz Sahajdaczny. Twoje to liczko mnie nieszczęście, twoje to oczy mnie nieszczęście; ni mnie wola miła, ni sława kozacza.(...) Ot, siedzę tu - i rab, o dobre słowo u ciebie żebrzę i wyżebrać nie mogę - i nie słyszał go nigdy, nawet i wtedy, gdy cię bracia i stryjna za mnie swatali. Oj, żeby ty, dziewczyno, była dla mnie inna, żeby ty była inna, nie stałoby się to, co się stało; nie byłby ja twoich krewnych pobił, nie byłby ja się z buntem i chłopami bratał, ale przez ciebie ja rozum stracił. Ty by mnie, gdzie chciała, zawiodła - ja by ci krew oddał, duszę by oddał.(...) Oj, ciężko, oj, ciężko! żal sercu mojemu. Ni z tobą żyć, ni bez ciebie, ni z dala, ni z bliska - ni na górze, ni na dolinie - hołubko ty moja, serdeńko ty moje."

Tosca

Oj, Ado coś czuję, że Jurko <3, Nikita<3 i Jaremka <3 dostaną jednak czwartego do brydża, bo Jacek coraz bardziej mi się podoba.

Ada

Tosca

nika