www.domogarov.unl.pl - FORUM

Tosca

@ Monique

W porównaniu z dzisiejszymi zniewieściałymi gogusiami i mnie Jan Skrzetuski jawi się jako kwintesencja męskości. Nie przeczę, ale my pozostajemy na razie w świecie literatury, a w moim rankingu Jan Skrzetuski przegrywa zarówno z Bohunem, jak i Nikitą.

Jan Skrzetuski- niestety- przedkładał służbę ojczyźnie nad uczucie do Heleny ( tak wiem, pokrzepianie serc i tak dalej, ale Jan zdecydowanie zyskałby w moich oczach, gdyby sam uwolnił Helenę i tym samym udowodnił, że naprawdę mu na dziewczynie zależy tak, jak zrobił to Nikita, który osobiście pofatygował się po swoją Helenę do tego klasztoru).

Podejrzewam, że gdyby Helena była „ gorzej” urodzona to Jan nie zwróciłby na nią uwagi – pisałam już o tym w poście wyżej opisując „ konsultacje” Skrzetuskiego z Wiśniowieckim w sprawie ożenku Jana. Zresztą uważam, że Jan wcale Heleny nie kochał. To była tylko fascynacja i kolejna okazja do wykazania się bohaterstwem ( biedna sierotka, którą wszyscy gnębią, a byle Kozak jeszcze śmie ją kochać, sprawiła, że Jan postanowił zabawić się w rycerza-wybawcę, „ uratować” Helenę i się nią „zaopiekować”. A to nie mogło się dobrze skończyć. I śmiem twierdzić ( na podstawie jego wcześniejszego zachowania), że Jan wcale nie był dobrym i wiernym mężem. Uważam, że dalsze losy państwa Skrzetuskich potoczyły się niemal tak samo jak w skeczu: „ Ogniem i mieczem- epilog nieznany”. To znaczy Helena, która- według mnie- zdecydowanie zbyt pochopnie zdecydowała się na związek z Janem, była rozczarowana małżeństwem, ale tkwiła w nim, bo rozwód nie wchodził w rachubę, ponieważ w tamtych czasach to byłaby przecież niewyobrażalna hańba. Zresztą opieka nad trzynaściorgiem dzieci absorbowała ją tak bardzo, że zapewne marzyła tylko o odpoczynku.

Też nie mam książki pod ręką, ale z tego, co pamiętam Chmielnicki Janowi jak najbardziej podziękował. Tylko przedstawił się fałszywym nazwiskiem -wiadomo z jakiego powodu- jako „Zenobi Abdank herbu Abdank z krzyżykiem- szlachcic i pułkownik chorągwi kozackiej księcia Dominika Zasławskiego”. Zauważ, że sprytny Chmielnicki zorientował się, że ma przed sobą takiego, dla którego herby i konwenanse są na pierwszym miejscu więc-aby nie wzbudzać większych podejrzeń- podkreślił, że ma szlacheckie pochodzenie. Na zasadzie: „ chcesz mieć szlachcica, Laszku, no to będziesz go miał.” Ja zawsze tak interpretowałam tę scenę, bo Chmielnicki to był przecież szczwany lis.

Dlaczego miałabym się Tobą rozczarować? Bo Ci mój ulubieniec Nikita nie przypadł do gustu? Daj spokój. Ja go uwielbiam i wcale nie uważam za naiwnego tylko idealnego <3, <3. Ty uważasz inaczej i dobrze. Każdy ma prawo do swojej interpretacji. A moja interpretacja jest taka:

Nikita, choć znacznie mniej przystojny niż Jan, to mężczyzna z charakterem i fantazją ( spuścił łomot oprycznikom, którzy napadli na wioskę, bez cienia strachu wychylił czarę wina choć chwilę wcześniej był świadkiem jak jeden z bojarów padł trupem po wypiciu trunku podanego przez carskiego sługę ), dumnie przyjął wyrok, który wydał na niego Iwan Groźny, ruszył na pomoc carewiczowi i ze wsparciem zbójców uratował chłopakowi życie. Mało tego, zdobył sobie ogromny szacunek u zbójców, bo Nikita nie gardził ludźmi niżej urodzonymi od niego, czego nie można powiedzieć o Janie, a wziąć w karby bandę zbirów, dla których zabić człowieka to jak splunąć i poprowadzić ich do bitwy z Tatarami to nie lada wyczyn- zbójecka wataha to nie to samo co zdyscyplinowana husarska chorągiew. Do tego jeszcze przepiękna scena, w której Srebrny brata się z Maksymem przed bitwą i wymiana krzyżyków, którą ja interpretuję symbolicznie: Srebrny oddaje Maksymowi swój złoty krzyżyk, jakby chciał powiedzieć: jesteś wyjątkowy, bo choć twój ojciec to oprycznik to ty taki nie jesteś i doceniam, że chcesz wyjść „ na ludzi.” Tymczasem Maksym oddaje Nikicie miedziany czy mosiężny krzyżyk, który, choć niewiele wart pod względem materialnym, jest dla niego najcenniejszym skarbem, bo dostał go od matki- jakby Maksym chciał powiedzieć: „wiem, że jestem gorzej urodzony od ciebie, książę, ale oddaje ci to, co mi najdroższe”. Może to nadinterpretacja, ale ja tak właśnie zrozumiałam tę scenę. Srebrny nie bał się mówić carowi prawdy prosto w oczy, choć wiedział, że może za to zapłacić życiem. Poza tym książę Srebrny nigdy by się nie uciekł do podstępu, przekupywania służby, szantażu, i gróźb, aby odebrać rywalowi kobietę, bo Nikita był na to za uczciwy i zbyt honorowy. Gdyby nasz Skrzetuski był taki… Nie bez znaczenia jest dla mnie również fakt, że Nikita „ popieścił” szablą Wiaziemskiego, gdy ten napadł na dwór Morozowa tak, że Afanasij cudem uszedł z życiem. Jan nie zdobył się na to, żeby wyzwać Bohuna na pojedynek choć miał do tego okazję ( oczywiście Sienkiewicz- jak to on- próbuje Jana usprawiedliwiać, ale w mało przekonujący sposób jak dla mnie).

W każdym razie, kiedy Nikita odchodził z tego klasztoru było mi go tak samo żal jak Bohuna. Mało tego uważam, że Tołstoj dokonał tego, co nie udało się Sienkiewiczowi- stworzył postać kryształową pod względem moralnym, która jednocześnie jest dla mnie intrygująca. Mnie z kolei nie porwał Afanasij, mimo że w 98% jest taki jak Bohun. Sama się nie spodziewałam, że Nikita Srebrny aż tak mi się spodoba. A tu proszę. No i tak to ze mną jest…
A co do Twojego faworyta, szczerze mówiąc: nie wiem. Stawiam na Drużynę Morozowa, ale to kompletny strzał.
Ps. No i -według mnie- nie można zapomnieć i o tym, że nawet car docenił lojalność Nikity i zaproponował mu, by ten wstąpił w szeregi opryczników na miejsce Afanasija Wiaziemskiego, czego oczywiście książę Srebrny nie zrobił.

Tak jak napisałam wcześniej, nigdy nie lubiłam Skrzetuskiego, ale żeby nie było, że tylko go krytykuję to powiem Wam, że podobają mi się w nim dwie rzeczy:
1.Fakt, że nie oddał Bohuna w ręce Rzędziana, bo znając paskudny charakter tego mściwego, wrednego cwaniaka biedny Jurko umierałby długo i w straszliwych męczarniach. Dobrze, że Skrzetuski w końcu zrozumiał, że Bohun naprawdę kochał Helenę.
2.To, że próbował hamować Rzędziana w jego wyrachowaniu. Szkoda tylko, że z mizernym skutkiem ( np. wtedy, gdy Rzędzian chce odebrać konia spotkanemu w stepie nieznajomemu i już kombinuje za ile będzie mógł wierzchowca sprzedać.
A jeśli chodzi o Zbaraż to wolałabym, żeby ta przeprawa udała się Longinusowi, ale rozumiem, że to Skrzetuski- zgodnie z przekazami historycznymi- miał zostać bohaterem.

Kate

Zgadzam się z Toscą. We wszystkim😉

Tosca

Dzięki, Kate,wiesz, kiedy czytałam "Księcia Srebrnego" często miałam wrażenie deja vu. Przecież te powieści tzn. "KS" i "OiM" są niemal identyczne. Bohun to niemalże klon Afanasija. A Nikita jest wprost cudowny<3, <3. Taki Ideał to ja rozumiem.

Kate

Mhm. Nie czytałam tej książki, ale postaram się ją znaleźć i poczytać do poduchy😉

Tosca

Kate

OK. Poszukam w bibliotece - mam nadzieję, że znajdę 😉

Tosca

Esfir

O, widzę, że znów "Książę Srebrny" na tapecie. Wink

Gdy polecałam Tosce tę książkę jakiś czas temu, myślałam, że polubi Afońkę, dzielącego większość cech z Bohunem.
Jednak Tosca mnie wtedy zaskoczyła - jej wybór padł na Nikitkę i widzę, że fascynacja nim się utrzymuje. Wink

U mnie też bez zmiany - Afanasij Wiaziemski zajmuje 1 miejsce wśród bohaterów ksiażki.
Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego Helena Sienkiewicza wybrała Skrzetuskiego, ale już nie rozumiem, dlaczego odrzuciła Wiaziemskiego na rzecz... Morozowa. Razz

Tosca

Esfir

Tosca

Kate

Ajjjj. ... Muszę przeczytać - fascynuje mnie Wasza dyskusja😉

Tosca