www.domogarov.unl.pl - FORUM

Monique

Żadna z was nie trafiła, kto tak bardzo mnie urzekł Very Happy

Maksym, moje drogie.

Co do możliwości pozykania Pani de Monsoreau to stwierdzam, że są dość nikłe. Nawet biblioteka uniwersytecka nie dysponuje tą książką Sad

Tosca

Kate

Ależ pisz śmiało, będę mieć przynajmniej jakiś pogląd

Monique

Polecam jak najszybciej przeczytać Srebrnego, bo wiele kwestii zostanie poruszonych i zdradzimy całą fabułę.

Tosca, w Afońce ja się niczego dobrego nie dopatrzyłam, cały czas w mojej głowie ma plakietkę ten zły, tego nie lubimy!. Poza tym co co on zrobił Drużynie Morozowi, to ja nie jestem mu wstanie tego wybaczyć.

Czekam na twoją analizę, to musi być ciekawe! Very Happy

Tosca

Kate

Pisz, pisz. Moja biblioteka oświadczyła: Nie mamy takiej książki bleee

Tosca

Monique

Wow, Tosca, kawał dobrej roboty!

Ale jednak tak mi czegoś tu brakuje, albo wszystko jest, tylko jakiś chaos się zakradł. W sensie twoje myśli są troszke nieuporządkowane.

Ale podoba mi się.

Waziemski nie przejawił nawet cienia dobroci. No nic. To go różni od Bohuna. Bohun wbrew swojej opinii nie był złym człowiekiem. Waziemskiemu podobała się Helena, Jurko kochał Helenę.

Chociaż był jeden moment, w którym współczułam Afońce. Wtedy, gdy porwał Helenę, a ta go zostawiła w lesie. No smutno mi było.

Tosca

Monique

Kate

No, Tosca, dobra robota! Szukam Księcia, choć u mnie nie jest łatwo go zdobyć, a przede mną jeszcze opasane lektury do pracy licencjackiej czekają-jednakże nie martwię się, bo czytać uwielbiam!

Dziewczyny, ja zawsze stanę w obronie Jurka-człek szalony, ale i junak przesławny. Przystojny, choć może nie obyty w towarzystwie, ale Sienkiewicz sam zaznaczył, że kulturę kozacką dla Heleny przyswoił (ukłon kozacką itp. ). Może i czytać nie potrafił, ale nie ma się co dziwić - jak ktoś nam nie pokazałby jak czytać to czy i my byśmy potrafili? Bohun to ideał kochał szalenie ale kochał - co go obchodziły konwenanse itp. To dla Heleny i Jana konwenanse były ponad wszystko. Pytanie, czy można zakochać się od pierwszego wejrzenia? Pewnie można, ale... To jest chwilowe zauroczenie. Bohun kochał na odległość, bo musiał, a Helena była dla niego najważniejsza. Pragnął jej szczęścia. Podejrzewam, że gdyby Helena powiedziała Bohunowi: Nie jedź. Zostań! On zostałby. Pozostawiłby życie rycerza i pozostał przy ukochanej. A Skrzetuski? Skrzetuski pojechałby, bo to obowiązek wobec ojczyzny. O sentymencie do Heleny i stworzenia rodziny świadczy chociażby fakt, że odbudował Rozłogi, w których mieszkał.

Nie mogę niestety porównać bohatera drugiej książki. Oczywiście, szanuję zdanie Tosci, bo każdy ma inny punkt patrzenia. Jeśli uda mi się przeczytać książkę Tołstoja to pewnie dokonam głębszej analizy i porównania obu bohaterów. No, cóż. Będę szukać i może uda mi się znaleźć tę książkę i w końcu przeczytać. Tosca, ciekawe spostrzeżenia. Naprawdę.

Tosca

No nie wiem, Monique. Według mnie, Afanasij kochał Helenę do szaleństwa… Wszystko poświęcił, aby ją zdobyć.
Jego wyznanie w żadnym razie nie może się równać z wyznaniem Bohuna. Tutaj Sienkiewicz osiągnął mistrzostwo, nie przeczę, ale może -gdyby Nikita tak bardzo nie poranił Afońki- i u Tołstoja miałybyśmy coś podobnego. Początek był przecież był bardzo obiecujący:

- Książę! Wyszeptała Helena drżąc z lęku i grozy.- Jeśli ci brak sumienia, pamiętaj na cześć bojarską, pamiętaj na wstyd.
- Nie mam czci, nie mam wstydu! Wszystko oddałem za ciebie, Heleno Dymitriewno!
- Książę, miej Boga w sercu, nie gub swej duszy!
- Za późno bojarzyno, już ją zgubiłem! Czy myślisz, że jeśli ktoś tak jak ja płaci za gościnę może dostąpić zbawienia duszy? Nie bojarzyno, dziś w nocy zgubiłem duszę na wieki! Wczoraj jeszcze był czas, dziś nie ma dla mnie nadziei, nie ma przebaczenia mojej zbrodni! Zresztą nie pragnę szczęści w raju bez ciebie, Heleno!
Wiaziemski słabł coraz bardziej. Widział swą niemoc, ale daremnie chciał się opanować. Gorączka zaćmiła mu rozsądek.
- Heleno- powiedział- Krew ze mnie upływa, ludzie moi są daleko… znikąd ratunku; może za chwilę pochłonie mnie ogień wieczny… pokochaj mnie, choćby na krótko…abym nie na próżno oddał szatanowi duszę!... Heleno! – ciągnął dalej zbierając ostatek sił,- Pokochaj mnie, udręko serca mojego, zabójczyni duszy mojej!*

Nasz Jurko też w pewnym momencie zrozumiał, czego się dopuścił w imię miłości. Sam przecież powiedział: Oj żebyś ty, dziewczyno była dla mnie inna, żeby ty była inna nie stałoby się to, co się stało, nie byłby ja twoich krewnych pobił, nie byłby ja się z buntem i chłopami bratał, ale przez ciebie ja rozum stracił.[i] [i] Powiedział, że zrobi dla Heleny wszystko bylebyś nie chciała uciekać ode mnie, bylebyś została ze mną, hołubko, a pokochała.[/i]

A Helena traktowała Bohuna wyjątkowo okrutnie: Jak rab o dobre słowo u ciebie żebrzę i wyżebrać nie mogę. Nie słyszał go nigdy nawet wtedy, gdy cię bracia i stryjna za mnie swatali. Nie stać jej było nawet na to, żeby powiedzieć Jurkowi coś miłego. Zupełnie straciłam do niej szacunek, kiedy rzuciła Bohunowi prosto w twarz, że jest dla niej nikim, że gardzi nim i jego uczuciami: Ty mi o swoim kochaniu nie mów, bo mi od niego, wstyd, gniew i obraza, jam nie dla ciebie! Jurko zrozumiał wtedy, że nie może liczyć na nic i że pozostała mu tylko walka więc postanowił szablą swobody swej kozaczej bronić. Ale Bohun był mężczyzną z klasą ( uszanował decyzję Heleny i na zawsze zniknął z jej życia).

Kate, nie musisz mi tłumaczyć jaki Jurko jest cudowny. Również dla mnie Bohun to romantyk i ideał mężczyzny, o czym już pisałam wielokrotnie. Niestety, o tak cudownych mężczyznach jak Jurko, czy Nikita możemy sobie tylko poczytać.
* A. K. Tołstoj, Książę Srebrny, Warszawa 1987,s.120-121.

Kate

Mhm. Nie, Tosca, oni istnieją-tylko są już zajęci... Na nasze nieszczęście 😉