www.domogarov.unl.pl - FORUM

Tosca

O przekształceniu opowiadania na dramat specjalnie dla A. Wajdy wiedziałam. Oryginalne opowiadanie kończy się w momencie, gdy marszałek Chwalibóg mówi: " Pani hrabina nigdy nie pojedzie..."

Kate

W każdym razie z tego co słyszałam Wasyla zastąpił Filip, żeby nie drażnić części "fundatorów" tego przedsięwzięcia, ale z drugiej strony słyszałam, że chcieli oni tym pokazać jakąś polskość tego dworku? Tak bardziej patriotycznie, żeby było? Myślę, że w pewnym sensie to im się udało. I od tego czasu twarz Edmunda ma twarz Domogarova z czego szczerze jestem ukontentowana Very Happy

P.S. Smutne to czasy były dla naszej Rzeczpospolitej...

Tosca

Masz rację, Kate. Nie pomyślałam o tej polskości. A wracając do Aleksandra to w galowym mundurze wygląda wspaniale. Uwielbiam scenę, kiedy mówi do guwernantki: " Żeby rozczulić panią swoją bezradnością" i ten cudowny, rozbrajający uśmiech. Smile

Kate

Tak. Ale i tak najmocniejszy występ ma rozmawiając z panią hrabiną. Ja wtedy tylko sobie mówię: "Tylko jak najmniej mrugaj! Jak najmniej". I te jego teksty - no po prostu, która z nas nie poświęciłaby swojego honoru dla takiego mężczyzny, co łeb ma nieumeblowany i do niczego się nie nadaje jeno do koni ma smykałkę... Very Happy

Tosca

[quote="Kate"]. I te jego teksty - no po prostu, która z nas nie poświęciłaby swojego honoru dla takiego mężczyzny, co łeb ma nieumeblowany i do niczego się nie nadaje jeno do koni ma smykałkę... Very Happy

[/quote]

O tak. Ja na pewno bym została. Boski Aleksander jest tak bardzo przekonujący, że mój patriotyzm od razu by diabli wzięli Smile

Kate

Nie tylko patriotyzm Wink

(jeśli wiesz, co mam na myśli) Embarassed

Tosca

Wiem, wiem... Very Happy

Kate

No cóż my kobiety słaba płeć, a jednak najsilniejsza słaba płeć a jednak najmocniejsza Razz

Esfir

Chyba jestem w mniejszości, bo mnie Domogarow w roli porucznika Edmunda nie powalił na kolana. Wink

Owszem, mówił naprawdę świetnie po polsku i grał dobrze, ale... czegoś brakowało.
Tego Bohunowego ognia i iskry. Twisted Evil

I Saszkowego czaru było zdecydowanie za mało!
Gładko wygolony i wyfiokowany Sasza - to nie to. Razz

On się moim zdaniem nie nadaje do roli tego typu dandysów czy oficerskich fircyków.

Jak mam słabość do mundurów żołnierskich (dodają męskości nawet ciapom), to Aleksandr wyglądał w tym galowym wdzianku cokolwiek śmiesznie (tak, zgadzam się ze słowami służącego) i ...grubo.
Dobrze, że się potem przebrał do pani hrabiny. Razz

Na koniec jeszcze mi żal się Eweliny zrobiło - została żoną Edmunda i co z tego?
Mężulek woli teraz wojenkę, żołnierskich kumpli, a może i inne kobiety. A ona siedzi w opuszczonym pałacu, pogrążona w melancholii...

Odnosząc się jeszcze do Heleny - też sobie o tym pomyślałam, że mogłaby podzielić los Eweliny. Chociaż niekoniecznie.
Los Eweliny prawdopodobnie dzieli u boku imć Jana. Wink

Tosca

I tu się bardzo różnimy Esfir, bo ja zdecydowanie wolę delikatnego i subtelnego porucznika Edmunda od narwanego i agresywnego filmowego Bohuna. Zapewne dlatego, że mnie siłą lub, o zgrozo, szarpaniną nie przekonasz do niczego, a mężczyzna typu macho nie miałby u mnie żadnych szans.
A co do aparycji to moim zdaniem w „ Nocy czerwcowej” Aleksander również wygląda o wiele lepiej, bo nie jest tak mocno ucharakteryzowany jak w „ Ogniem i mieczem”. U J. Hoffmana peruka i sztuczne wąsy spowodowały, że pod charakteryzacją zagubiło się wiele z wyjątkowej urody Aleksandra. Dobrze chociaż, że charakteryzatorki nie majstrowały przy jego cudnych oczach, a mogły, bo książkowy Bohun miał czarne. Ale kostiumy Bohuna są wspaniałe, zwłaszcza ten niebieski, który ma na sobie w scenie przechwycenia listów wiezionych przez Rzędziana.
Jeśli chodzi o wspólne życie Eweliny i Edmunda to ja również nie dawałam temu małżeństwu wielkich szans przede wszystkim ze względu na znaczną różnicę wieku pomiędzy nimi, a poza tym intencje Edmunda moim zdaniem nie były do końca czyste. Dostrzegł możliwość bogatego ożenku i z niej skorzystał. Sam mówił, że jest biedny jak mysz kościelna, a Ewelina też sugerowała mu, że powinien się bogato ożenić.

Esfir

Świetnie, to Ty bierzesz Edmunda, a ja Jurko. Wink

Dobrze, że są różne gusta - nie jest nudno.

Wolę znacznie bardziej gorącokrwistego atamana niż wymuskanego oficera. Wink

Bohun był groźny, owszem, ale szczery. Kochał naprawdę swoją Helenkę i przynajmniej na początku byłby skłonny w ogień za nią skoczyć.

Mam wrażenie, że w sieci (ogólnie, nie tylko tu) ta szarpanina Jurko jest strasznie demonizowana. A cóż on jej takiego zrobił? Nie uderzył jej.
Oczywiście, w książce tej sceny nie było, ale ta filmowa nie jest dla mnie jakimś wielkim przekłamaniem. Jurko był człowiekiem gwałtownego charakteru, który na niejedno wcześniej sobie pozwalał i to tylko jego miłość do Heleny sprawiała, że się opanowywał.
I też pytanie - czy na długo.
Moim zdaniem istnieje możliwość (nie pewność), że Bohun, zarówno książkowy i filmowy, po okresie zauroczenia swoją zdobyczą, mógłby na nią podnosić rękę w chwili pasji lub zwyczajnie po pijaku.
Sam przecież mówił (w książce), że odstawił alkohol tylko dla Helenki. Razz

Oczywiście, najlepiej by było, gdyby do końca wielbił swoją żonę i strzegł jak oka w głowie, nie robiąc jej krzywdy.
Sienkiewicz jednak ten wątek rozwiązał inaczej i już się nie dowiemy, jaki scenariusz małżeński dla Bohuna i Kurcewiczówny miałby w planach.

Natomiast Edmund w moim odczuciu to uroczy, ale śliski i wyrachowany mężczyzna, który pod śliczną, wygoloną twarzyczką oraz gładkimi i grzecznymi słówkami urabia sobie Ewelinkę.
I dopina swego - zyskuje majątek i żonę. Wink

Jeśli chodzi o wygląd/charakteryzację - Bohun mi się dużo bardziej podoba niż Edmund - powiedziałabym, że Jurko to jedna z najpiękniejszych ról Saszki pod względem estetycznym. Very Happy

Buźka, ślepia, uśmiech, ciuszki, biżuteria - całokształt miodny! Zgadzam się z Tobą, ze w tym stroju "od listów" było mu pięknie.
Podoba mi się też tutaj - błękit podkreśla jego oczy:

Jego charakteryzacja nie jest moim zdaniem aż tak nachalna. Dodano mu tylko wąsy i przyciemniono włosy, może jeszcze mu przy oprawie oczu majstrowano.

Jako Edmund mi nie pasuje. Wink

Taki... gołowąs (ok, zdaję sobie sprawę, że to określenie zastosowane wobec 38-letniego wówczas Saszy dziwnie brzmi Very Happy

). I fryzura nie ta.

Generalnie najbardziej lubię Saszę z trzydnióweczką, dlatego jego role "na gładko" mi mniej wizualnie podchodzą (z wyjątkiem Pavla Vlasova, który był świetny i ogólnie Saszy nieco starszego z okularkami). Wink

A z brodą już najmniej.

Tosca

„Świetnie, to Ty bierzesz Edmunda, a ja Jurko”.
Esfir, kochana, nie doceniasz mnie, gdybym ja znalazła się na miejscu Helenki to w Rozłogach byłoby wesele a nie Armagedon i żaden tam Skrzetuski by mi w tym nie przeszkodził, a boski romantyk Jurko by mnie na pewno nie poszarpał, bo nawet by mi przez myśl nie przeszło, żeby nim pomiatać. Ja nie z takich.
„Natomiast Edmund w moim odczuciu to śliski i wyrachowany mężczyzna, który pod śliczną, wygoloną twarzyczką oraz gładkimi i grzecznymi słówkami urabia sobie Ewelinkę.
I dopina swego - zyskuje majątek i żonę”.
Z kolei ja nie demonizowałabym Edmunda; sądzę, że aż tak wyrachowany to on nie był. Chciał poprawić swoją sytuację : „ Jestem w dobrym pułku, ale nie mogę sobie pozwolić na pułkowe zabawy”, przecież był młody i zapewne chciał używać życia; może chciał też pomóc matce: „ Moja matka wykształcona, a biedę klepie.” Zresztą uważam, że Edmund był przede wszystkim narzędziem w ręku ciotki Danieli, która bała się, że jeśli Ewelina wyjedzie to „ wszyscy pójdą z torbami”. Podsunęła więc hrabinie przystojnego oficera żeby ją zatrzymać. Było to tym łatwiejsze, że Ewelina nigdy nie kochała Piotra. To małżeństwo było „ czystą spekulacją.”
A z majątku przecież zostają niemal ruiny (wystarczy sobie przypomnieć pokój ze śladami po kulach na ścianach i lustrze, rozrzuconą talię kart, stół bilardowy). Edmund musiał urządzić mocno zakrapianą imprezkę dla kolegów z pułku.
Ps. Śliczne zdjęcia, Esfir, Aleksander wygląda cudnie na obu <3.

Esfir

Tosca

„ Słusznie, słusznie. Grzech byłoby takiego mołojca puścić!”
Pewnie, że grzech, zwłaszcza, że dla mnie Bohun na zawsze pozostanie Sienkiewiczowskim romantykiem, a nie Hoffmanowym furiatem. Mów, co chcesz, ale ja jakoś nie mogę się pogodzić z tą szarpaniną, przecież Sienkiewicz napisał wyraźnie, że Bohun nawet doprowadzony do furii nigdy by Heleny nie skrzywdził :
(…) Gniew w nim wrze, pokazałby on jej, co to Kozaka poniewierać, ale on tę niemiłosierną panią kocha, a ile razy gniew go za pierś pochwyci to jakby jakaś niewidzialna ręka chwyta go za czub, jakiś głos huknie mu w ucho: Stój!” (…)
Według mnie ten cytat dowodzi, że Bohun miał bardzo silny charakter, bo choć wiele razy miał ochotę Helenie „ przyłożyć” to jednak zawsze potrafił się pohamować, mimo że dziewczyna traktowała go okrutnie, a to bardzo dobrze o Bohunie świadczy więc nie sądzę, aby po ślubie miał Helenę źle traktować, bić, zdradzać itp.
„Sporo jest amatorek Bohuna, Jurko miałby wypaśny haremik, lepszy niż sam sułtan turecki”.
O, tak, kobiety kochały Bohuna już od czasów Sienkiewicza i nawet cudny Aleksander nie był im potrzebny po prostu wiedziały, co dobre i my też wiemy.
Very Happy

Esfir