www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

W pochód ruszasz? - spytał go.
- Tak jest.
- A dokąd czort prowadzi?
- Na wesele.

Ten dialog dowodzi, ż Bohun miał plan "popa za łeb przyprowadzić".

nika

Myślę, że to była tylko taka jego zagrywka, tak jak z rzuceniem Helenie pod nogi głowy Jana...

Ada

Ada

Fragment o uratowaniu Podbipięty przez Bohuna.

Pojechałem tedy i zastałem hetmana pijanego. Przyjął mnie jadowicie, zwłaszcza gdy list przeczytał, i buławą groził - a ja polecając pokornie duszę Bogu, tak sobie wszystko myślałem: już też jeśli mnie tknie, tak mu pięścią głowę rozbiję. Co było robić, braciaszki kochane - co?- Zacnie to było ze strony waćpana tak myśleć - rzekł z pewnym rozrzewnieniem Zagłoba.- Ale go pułkownicy mitygowali i drogę mu do mnie zagradzali mówił pan Longinus - a najbardziej jeden młody, tak śmiały, że go wpół brał i odciągał mówiąc: „Nie pójdziesz, batku, upiłeś się.” Patrzę ja, kto mnie tak broni, i dziwię się jego śmiałości, że taki z Chmielnickim konfident - aż to Bohun.- Bohun? - wykrzyknęli Wołodyjowski i Zagłoba.- Tak jest. Poznałem go, bom go w Rozłogach widział - i on mnie takoż. Słyszę, mówi do Chmielnickiego: „To mój znajomy.” A Chmielnicki, jako to prędka u pijaków rezolucja, odpowiada: „Kiedy on twój znajomy, synku, tak dać jemu pięćdziesiąt talarów, a ja dam respons.” I dał mi respons, a co do talarów, rzekłem, by bestii nie drażnić, żeby je dla hajduków schował, bo nie moda towarzyszowi musztuluków brać. Odprawili mnie z namiotu dość uczciwie, ale ledwom wyszedł, przychodzi do mnie Bohun: „My się w Rozłogach widzieli” - mówi. „Tak jest (rzekę), jenom się wtedy nie spodziewał, braciaszku, że cię w tym obozie ujrzę.” - A on na to: „Nie własna wola, ale nieszczęście zagnało!” W rozmowie powiedziałem mu, jakeśmy to jego za Jarmolińcami pobili. „Jam nie wiedział, z kim mam do czynienia (rzekł mi na to), i w rękę byłem zacięty, a ludzi miałem do niczego, bo myśleli, że to sam kniaź Jarema ich bije.” - „I myśmy nie wiedzieli (powiadam), bo żeby pan Skrzetuski wiedział, że to ty, tedyby jeden z was już nie żył.”- Pewnie by tak było, ale cóż on na to? - pytał Wołodyjowski.- Zalterował się mocno i odwrócił rozmowę. Opowiadał mi, jako Krzywonos wysłał go z listami do Chmielnickiego pod Lwów, żeby wczasu trochę zażył, a Chmielnicki nie chciał go na powrót odesłać, bo go zamyślał do innych posyłek użyć, jako mającego prezencję. Na koniec pyta: „Gdzie pan Skrzetuski?” - a gdym mu powiedział, że w Zamościu, rzekł: „To się może spotkamy” - i z tym go pożegnałem.- Już zgaduję, że go zaraz potem Chmielnicki wysłał do Warszawy - mówił Zagłoba.- Tak jest, ale czekajże waćpan. Wróciłem tedy do fortecy i zdałem sprawę panu Weyherowi z poselstwa. Była już późna noc. Nazajutrz dzień znowu szturm, jeszcze zajadlejszy niż pierwszy. Nie miałem czasu widzieć się z panem Skrzetuskim, dopiero trzeciego dnia mówię mu, żem Bohuna widział i z nim mówił. A było przy tym siła oficerów i z nimi pan Regowski. Ten zasłyszawszy rzecze z przekąsem: „Wiem ja, że tam o pannę chodzi; jeśli waszmość taki rycerz, jak sława niesie, to masz Bohuna: wyzwij go na rękę, a już bądź pewien, że ci ten zabijaka nie odmówi. Będziem mieli z murów piękny prospectus. Ale o was, wiśniowiecczykach, więcej (powiada) mówią, niż jest.” Na to pan Skrzetuski jak spojrzy na pana Regowskiego - jakby go kto z nóg ściął! „Tak waćpan radzisz? (spyta) a dobrze! Nie wiem jeno, czybyś waszmość, który naszej cnocie przymawiasz, miał odwagę pójść między czerń wyzwać ode mnie Bohuna.” A Regowski: „Odwagę mam, alem waszmości ni swat, ni brat - nie pójdę.” Dopieroż inni w śmiech z pana Regowskiego. „O! (prawią) małyś teraz, a jak o cudzą skórę chodziło, toś był wielki!” Więc Regowski, jako to ambitna sztuka, wziął na kieł i podjął się. Nazajutrz dzień poszedł z wyzwaniem - ale już Bohuna nie znalazł. Nie wierzyliśmy zrazu relacji, ale teraz dopiero po tym, coście mi waszmościowie powiedzieli, widzę, że prawda. Bohuna musiał Chmielnicki istotnie wysłać i tameście go waszmościowie usiekli.- Tak to i było - rzecze Wołodyjowski

Zazula

[quote="Tosca"]

Creme de la creme, czyli miłosne wyznanie w chutorze Horpyny:

Uwielbiam całe to wyznanie <3

Moim ulubionym (chyba, bo nie mogę się zdecydować Smile

) fragmentem książki jest opis uczuć Jurko, kiedy już wie, że nie może nic zrobić z tym, że Helena go nie chce...

Wieczorem konie były gotowe do drogi, ale watażce nie sporo było odjeżdżać. Sieǳiał na pęku kobierców w świetlicy, z teorbanem w ręku i patrzył na swoją kniaziównę, która już podniosła się z łoża, ale zasunąwszy się w drugi kąt izby, odmawiała cicho różaniec, nie zwracając żadnej uwagi na watażkę, tak jakby go wcale w świetlicy nie było. On, przeciwnie, śleǳił spod ściany oczyma każdy jej ruch, łowił uszami każde westchnienie —i sam nie wieǳiał, co ze sobą zrobić. Co chwila otwierał usta, by rozpocząć rozmowę, i słowa nie chciały mu wychoǳić z gardła. Onieśmielała go twarz blada, milcząca, z wyrazem pewnej surowości w brwiach i ustach. Tego wyrazu nie widywał poprzednio na niej Bohun. I mimo woli przypomniał sobie podobne wieczory w Rozłogach, i stanęły mu w myśli jakoby żywe: jako siadali on i Kurcewicze naokół dębowego stołu. Stara kniahini łuszczyła słoneczniki, kniazie rzucali kości z kubka — on wpatrywał się w śliczną kniaziównę, tak jak i teraz się wpatruje. Ale wówczas bywał szczęśliwy, wówczas gdy opowiadał swe wyprawy z siczowymi—ona słuchała i czasem jej czarne oczy spoczywały na jego twarzy, a rozchylone usta malinowe świadczyły, z jakim słucha zajęciem. Teraz ani spojrzała. Wówczas, bywało, gdy grywał na teorbanie, ona i słuchała, i patrzyła, a jemu aż serce tajało. I ǳiw nad ǳiwy: on przecie teraz jej pan, on ją wziął zbrojną ręką, ona jego branka, jego niewolnica — może jej rozkazywać, a przecie wówczas czuł się i bliższym jej, i równiejszym jej stanem! Kurcewicze byli jego bracia, więc ona, ich siostra, była mu nie tylko zazulą, sokołem, namilszą czarnobrewą, ale jakby i krewniaczką. A teraz sieǳi przed nim pani dumna, chmurna, milcząca, niemiłosierna.

Nigdy nie rozumiałam, jak Bohun mógł uważać się za gorszego Sad

Wrzucę jeszcze jeden cytat, od którego myślę, że wszystko się zaczęło.

—A ty odlitaj, Laszku, od kolaski, koły step baczysz

Czy tylko ja pomyślałam sobie w tym momencie, że musi być z niego fajny zawadiaka? Very Happy

Ada

Fragment, który zamieściłaś Zazulo pokazuje, ze Bohun bacznie Helene obserwował. Ale nie nawiązywał bliższych kontaktów.

To Skrzstuski odezwał sie pierwszy do Bohuna pierwszy i spytał czemu go spycha koniem z traktu. Ale to jednak Bohun zaczął awanturę.

Zazula

Ada

Tosca

Ja również uwielbiam wyznanie Bohuna jako całość, ale mną najbardziej wstrząsnął fragment, w którym Bohun robi Helenie wyrzuty, że nie stać jej było nawet na jedno dobre słowo wobec niego, a Helena nie jest w stanie temu zaprzeczyć.

nika

Ada

Zazula

Tosca

nika

Zazula