www.domogarov.unl.pl - FORUM

Tosca

Mnie wyszła tym razem istna Moda na sukces, ale nie chciałam tego dzielić.

nika

Tosco, ostatnie zdanie jest mi dziwnie znajome Wink

Podobało mi się, jak Bohun wrzucił list do kominka. I oczywiście opis ich pierwszej nocy. Pięknie!!!

Zazulo, z jednej strony trochę rozumiem Katarzynę, ale z drugiej, natrzaskałabym jej nahajem za te intrygi i kłapanie dziobem... A i nasza szalona głowa nie powinien słuchać służki, tylko porozmawiać z Heleną Wink

Czekam niecierpliwie na kolejną część!!!

Ada

No proszę. Jak łatwo Bohunowi przychodzi uwodzenie Heleny. Smile

A wystarczyło ją pocałować.

Tosco bardzo fajny gest w strone opowiadania Niki.

Tosca

Zazula

Tosco, przepraszam, dopiero doczytałam Twoje opowiadanie.
Zgadzam się dziewczynami: i co do ostatniego zdania i co do opisu nocy:)
I też bardzo podobał mi się gest z wrzuceniem listu do kominka.
Wyobraziłam sobie Bohuna jak opada mu szczęka na wieść o dziecku.
Jeśli dobrze pamiętam to Ada jakiś czas temu wrzuciła tu kadr z Jaru w trakcie przepowiedni i chyba tak go widzę w tym momencie:)

Ada

Zazula

"Rozstanie i jego konsekwencje" część 2 ( o krok o happy endu)

Dwie godziny po wyjeździe Heleny do posiadłości wrócił Bohun. Semeni od razu do niego doskoczyli, aby przekazać wieści.
- Atamanie! Kniaziówna wyjechała. Kazała ci przekazać... To znaczy to są jej słowa: "Nie szukaj mnie, pomyliłam się." - powiedział ze wstydem jeden z mołojców, jakby całą winę za złość panny przypisywał sobie.
- Nie jechaliśmy za nią, bo i ataman nie dał takiego rozkazu i ona też mówiła, żeby nie jechać.- powiedział drugi.
"Bo nie sądziłem, że będzie chciała uciec." - pomyślał Jurko.
- Szukać jej? Konie mamy gotowe. - powiedział znowu pierwszy.
- Nie szukać! - powiedział gwałtownie Bohun. - A bo to ona tu w niewoli? Ona tutaj pani. Ale widać za ciasno jej w naszych skromnych progach.
Po tych słowach ataman odszedł, a semeni zostali zdziwieni. Nie rozumieli co się stało. Okolica była spokojna, więc kniaziówna była bezpieczna mimo iż wyjechała sama, poza tym za daleko pewnie nie odjedzie, a i ataman na pewno liczy, że niedługo wróci. Myśli mołojców pokrywały się z myślami Bohuna.
Zbliżało się południe. Kozak nerwowo przechadzał się po izbie. Ilekroć wspomniał sobie słowa służki wzbierała w nim złość. "Helena na pewno miała coś na sumieniu! Inaczej przecież by nie wyjeżdżała" tłumaczył sobie. Bohun wyglądał przez okno i nasłuchiwał odgłosów mogących świadczyć o tym, że dziewczyna wróciła. Tak minęły kolejne dwie godziny. Bohun niecierpliwił się coraz bardziej, a złość ustępowała powoli miejsca trosce i strachowi o kniaziównę. W końcu Kozak przeklnął swoją słabość, ale i nieodpowiedzialność, powinien bowiem zacząć szukać jej wcześniej i wyszedł z chaty. W drzwiach wpadł na Katarzynę. Dziewczyna uśmiechała się jakimś szyderczym, zimnym uśmiechem. Wyminęła go, lecz ataman tchnięty przeczuciem tak jak rano przyciągnął ją za rękaw i postawił pod ścianą. Wyrzucał sobie, że wcześniej na to nie wpadł.
- Co Helena powiedziała jak wyjeżdżała? - zapytał chłodno.
- Nic. - odpowiedziała i próbowała odejść.
Jurko przytrzymał ją i zapytał ponownie:
- A co ty jej powiedziałaś?
Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona. Nikt nie słyszał jej rozmowy, więc Bohun musiał mieć wyjątkowe przeczucie, że się tego domyślił.
- Nic. - powiedziała znowu i po raz kolejny uśmiechnęła się drwiąco.
- Mów, nie żartuję! Coś jej nagadała?- krzyknął Jurko i jednym ruchem przycisnął do jej gardła nahaj.
Dziewczyna zadrżała ze strachu. Od kiedy tu była widywała już Bohuna wściekłego, raz nawet widziała jak kazał kogoś powiesić. Mimo całego sentymentu jaki dla niego miała wiedziała, że jest szaloną głową. Gdy Jurko przycisnął nahaj, a ona zaczęła się dusić, wiedziała, że to nie żarty. Zaczęła szarpać go za rękaw, aby zwolnił uścisk. Złapała głęboko powietrze i z przestrachem powiedziała:
- Ona myśli, że ataman ma inną dziewkę i do niej pojechał...
W Bohuna jakby wstąpił diabeł. Uderzył nerwowo nahajem o ścianę.
- Coś jeszcze?! - wykrzyczał wściekły.
- Namiestnik Skrzetuski faktycznie wziął ślub, ale kniaziówna i tak go już nie kochała... - wyszeptała i zaczerwieniła się.
Kozak kipiał ze złości. Katarzyna przeraziła się, że mimo wyjawienia prawdy zostanie okrutnie ukarana. Z przestrachem spojrzała na Bohuna. Ten jakby odczytując jej strach powiedział:
- Będziesz żyć. Ale wiedz, że nie będziesz miała lekko żeby spłacić krzywdę jaką nam dzisiaj wyrządziłaś.
Po tych słowach odwrócił się i wybiegł na majdan. Semeni stali przygotowani do drogi i osiodłali nawet Damara, jakby przeczuwając co ataman będzie chciał zrobić. Poganiali konie bez ustanku. Jurko szukał we wszystkich okolicznych miejscach które dziewczyna lubiła, lecz nigdzie jej nie było. "Gdzież poszłaś, Halszko? Mówiłaś, że oprócz mnie na świecie nikogo nie masz..." rozmyślał Bohun i doznał olśnienia. Człowiek nigdy nie zostaje sam. Zawsze czuwa nad nim ktoś jeszcze. W strachu i zagubieniu zwrócisz się przecież do Matki, która zawsze pocieszy i ukoi twój ból. Jurko wiedział, gdzie poszła kniaziówna. Pogonił konia w stronę klasztoru.
Po kolejnych dwóch godzinach drogi łomotał już do bramy. Po dłuższej chwili z chrzęstem starego metalu otworzyło się małe okienko. Zakonnica w habicie obrzuciła mężczyznę oburzonym spojrzeniem.
- Siostro... - zaczął zmieszany Bohun. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie zostanie tam wpuszczony po dobroci. - Czy nie przyjechała niedawno do was młoda dziewczyna, Helena, szczupła, długie czarne włosy, ciemne oczy? - opisał naprędce Bohun.
Zakonnica przypatrywała się mu mrużąc oczy. Z jej twarzy nie można było niczego odgadnąć. Widocznie nie znajdowała powodu, aby zaprzątać sobie nim głowę.
- Muszę z nią porozmawiać. Muszę jej coś wyjaśnić, to nie jest tak jak ona sądziła. I nie jest tak jak ja sądziłem! - Jurko zaczął się gorączkowo tłumaczyć, lecz w odpowiedzi usłyszał jedynie trzask zamykanego lufcika.
Miał wrażenie, że zdumienie wryło go w ziemię. Łomotał do wrót jeszcze bardzo długo, lecz do wieczora nikt mu nie otworzył. Siostry zakonne naoglądały się takich historii na pęczki. Najpierw trafia do nich skrzywdzona dziewczyna, ciągle płacze, nic nie mówi. Później okazuje się, że jest w ciąży i czasami zjawia się młody mężczyzna, który przeprasza, mówi, że popełnił błąd. Ale on nigdy nie jest szczery. Odchodzi po tygodniu, góra dwóch. Przerasta go odpowiedzialność i konieczność zmiany życia. A dziewczyna jeśli ma dość rozumu to wraca do zakonu, jeśli nie to znajduje się ją później w rzece z noworodkiem przy piersi. Oboje martwych.

W tym czasie Helena jadła wieczerzę z siostrami zakonnymi. Żaden kęs nie chciał jej przejść przez gardło, więc jedynie rozmazywała jedzenie na talerzu. Tobołek z kosztownościami, który spakowała wyjeżdżając wzbudził przychylność siostry przełożonej i przyjęła kniaziównę nie zadając zbędnych pytań.
Bohun natomiast stał pod wrotami i nie wiedział co zrobić. Nie znał żadnej świętości prócz Heleny, więc jeśli zdecydowała się tu przed nim schronić to nie miał prawa wchodzić tam siłą. Nie miał nawet pewności, że siostra przekazała Helenie informację, że tu jest. Zapowiadała się długa noc pod wrotami klasztoru.
Semeni widząc, że ataman nie wraca dziś z nimi zaproponowali pomoc. Od wioski dzieliły ich trzy godziny drogi. Obiecali rano sprowadzić przydatne Kozakowi przedmioty. Bohun na własną prośbę odesłał wszystkich i całą noc czuwał przy bramie sam.

Kolejny dzień nadszedł bardzo szybko. Helena, która nie zmrużyła oka, czuła się paskudnie i nikt ani nic nie był w stanie poprawić jej samopoczucia. Czy poczułaby się lepiej wiedząc, że kilkadziesiąt metrów od niej, za grubym murem czeka ON?
Mołojcy tak jak obiecali, przywieźli atamanowi parę przydatnych rzeczy, jakieś futra, wino, jedzenie. Zapytany o to ile czasu tu zamierza spędzić, Bohun odpowiedział:
- Tak długo jak trzeba.
Ataman codziennie łomotał do bramy. Codziennie otwierała mu inna siostra, lecz żadna nigdy nie wypowiedziała słowa. Jurko nawet nie wiedział czy przekazują jego informacje Helenie. Nigdy jej nie widział, chociaż obszedł mury bardzo dokładnie kilka razy. Wysokie ściany znacznie ograniczały widok, a oddalenie głównego budynku sprawiało, że nie ważne jak głośno by krzyczał, nie mogła go usłyszeć, jeśli pozostawała w środku. Jurko cierpiał, lecz niczym pies warował pod bramą. Wyrzucał sobie, że to kara za to, że tak szybko uwierzył służce. Nie porozmawiał z Heleną, chociaż kilka godzin wcześniej mówiła, że chce być tylko z nim. Martwił się, że w sercu dziewczyny znowu wyrośnie nienawiść. Bał się, że nawet jeśli uda mu się z nią porozmawiać to ona albo mu nie uwierzy, albo będzie już za późno i wyzbędzie się uczuć do niego. Semeni regularnie przyjeżdżali do atamana przywożąc mu świeże jadło i napitek. W końcu zbudowali mu swego rodzaju obóz z szałasem, aby ataman nie spał na ziemi i nie kapało mu na głowę podczas deszczu. Kozak strasznie schudł i zmizerniał, koczowanie w polowych warunkach nie wyniszczyło go jednak tak jak odczuwany ból.
Codzienna historia powtarzała się z dokładnością zegarka. Bohun łomotał do wrót, otwierała mu jedna z zakonnic, po jego tłumaczeniach, zamykała lufcik, a mężczyzna jeszcze długo, aż do zdarcia głosu wykrzykiwał imię Heleny. Teraz jeszcze czasem Kozak prosił o skreślenie paru słów zaufanego semena i podawał taki liścik otwierającej okienko zakonnicy. Nie miał pojęcia, że wszystkie jego kartki były natychmiast niszczone. Zgorzkniałe siostry wykonywały polecenia przełożonej, która wmówiła im, że wszyscy mężczyźni są tacy sami i nie należy im wierzyć. Jeśli uczucia tego młodzieńca są szczere to Bóg mu je kiedyś wynagrodzi. Siostry z pokorą słuchały przełożonej, lecz były pełne podziwu dla uporu Kozaka, który już trzeci miesiąc warował pod bramą.

W końcu pewnego dnia, po otwarciu lufcika Bohun zobaczył bardzo młodą twarz. Nie widział wcześniej tu tej zakonnicy. Z jeszcze większą gorliwością zaczął jej tłumaczyć swoją sprawę. Młoda siostra wyglądała na zainteresowaną i poruszoną jego historią. Jurko widząc tę ciekawość wcisnął jej w rękę kolejny liścik i błagał, aby oddała go dziewczynie.
Helenę oczywiście znały już wszystkie siostry. Waćpanna była bardzo miła, uczynna i cicha, lecz nie spędzała z siostrami zbyt wiele czasu. Przełożona stopniowo izolowała dziewczynę, gdy tylko jej brzuch zaczął się powiększać. Helena wpadła w poczucie winy i powoli zamykała się w sobie. Wizyta siostry Anny, najmłodszej z poznanych zakonnic bardzo ją zdziwiła. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy młoda dziewczyna wcisnęła jej w dłoń bez słowa małą kartkę. Helena najbardziej jednak zdziwiła się, gdy przeczytała jej treść.

c.d.n.

nika

Ada

Urocze i smutne opowiadanie.
Czytajac zastanawiałam się ile dni Bohun siedział pod bramą. Tydzień?

Tosca

Ada

To ja czekam nadal na ostatnią część opowiadania Zazuli. Nie chcę, zeby miała dużo zaległości na czas swojej nieobecności, ale tak mnie natchnęło dzisiaj jak sobie puściłam OiM. Bedzie chciała to nadrobi jedno lub dwa opowiadania.
Ale skoro bedziesz zaglądać na forum od czasu do czasu i nas czytać Zazulo to chociaz sprawimy Ci przyjemnosc.

Helena spotyka w Czehryniu zataczającego się Bohuna z Zagłobą. Tak jak to widzi Skrzetuski. Bohun jest pijany w 3 ....wiadomo co. Smile

Macie trzy warianty do wyboru:
1) Bohun poznaje wtedy Helenę.
2) oboje się znają i są po słowie lub nie, a ona go nie cierpi.
3) tak samo jak powyzej tylko się kochają.

nika

Ada

nika

Tosca