www.domogarov.unl.pl - FORUM

Esfir

Każda fascynacja kiedyś wygasa (choć pewnie zdarzają się wyjątki), u większości z Was Saszo-faza już przeminęła, podczas gdy u mnie jest jeszcze świeża.
Tematy forumowe leżą odłogiem, w konsekwencji też wchodzę na forum rzadziej (pisanie do siebie to żadna przyjemność).
Taka naturalna kolej rzeczy widocznie. Wink

Tosca

Esfir

Stęskniłam się strasznie za Ludwikiem de Bussy. Very Happy

[link widoczny dla zalogowanych]

Na tej stronie (dla francuskojęzycznych) ciekawie wypunktowano i porównano wszystkie ekranizacje lub adaptacje "Pani de Monsoreau".
Rosyjska została uznana za najwierniejszą książce Dumasa.
Autor tego tekstu również podziela mój żal, że nie zdołano zekranizować rosyjskich "Czterdziestu pięciu".
Inna sprawa, że nie wiem, czy dałoby się to zrobić z tego względu, ze Jewgienij Dworżiecki (Henryk III) zginął w 1999. Chociaż dla Aleksieja Gorbunowa (Chicota) i Timofieja Fiedorowa (d'Epernona) byłoby warto. Smile

Btw, nie wiem, czy zauważyłyście pewną pomyłkę twórców rosyjskiego serialu - niewielką, ale drażniącą dla mnie - w słynnej scenie zbierania podpisów przez Chicota podpisuje się on jako "Shicot" - grrrrr!

Tosca

Esfir, Ty to masz dryg do wynajdywania prawdziwych perełek. Smile

Świetny materiał, a ja też uważam, że ekranizacja Pani de Monsoreau z Aleksandrem Domogarowem jest bardzo zgodna z wersją literacką.

Esfir

Dzięki Tosca. Smile

Kolejna ciekawostka - na jednej z rosyjskich stron znalazłam informację, że podobno sceny z okolic Meridoru były kręcone w Carycynie oraz Ostankinie.

Trochę zaskakujące, skoro, jak wykazałam wcześniej, zamek Meridor to zamek Kost.
Może więc Carycyno to okolice Angers?
Przyznam, że dotąd nie daje mi spokoju właśnie zamek w Angers - nie umiem go przyporządkować do żadnej istniejącej budowli.

Na owej stronie rosyjskiej zostało wskazana również nieścisłość historyczna w serialu. A mianowicie obraz Rubensa "Perseusz i Andromeda" w zamku Angers, który widać w scenie rozmowy de Bussy'ego z niby-chorym Franciszkiem.
Obraz ten powstał znacznie później niż czasy opisywane przez Dumasa, bo w 2. dekadzie XVII w.
Ów obraz Rubensa znajduje się w Ermitażu, ale... jakoś nie widzi mi się to muzeum jako Angers.

Tosca

Jeśli macie trochę wolnego czasu to bardzo polecam obejrzenie rosyjskiego serialu będącego bardzo wierną ekranizacją powieści A. Dumasa- ojca Pani de Monsoreau. Aleksander Domogarow wcielił się tam w postać Ludwika de Bussy ( w kostiumie z epoki wygląda wprost cudownie i każde jego pojawienie się na ekranie to prawdziwa uczta dla oczu). Ale moją uwagę zwróciło jeszcze dwóch innych aktorów: Aleksiej Gorbunow w roli błazna Chicota oraz Jewgienij Dvorzhecky jako Henryk III Walezjusz, bo to za panowania tego władcy rozgrywa się akcja powieści i oczywiście serialu. Lekturę powieści mam już dość dawno za sobą, ale uważam, że przeczytanie książki nie jest niezbędne, zwłaszcza, że powieść ta jest baaardzo trudna do zdobycia.
Co do odwzorowania w serialu realiów epoki oraz jego zgodności z prawdą historyczną trudno mi się wypowiedzieć, bo historia i kultura Francji nigdy mnie jakoś szczególnie nie interesowały więc w tej kwestii oddaję głos Esfir, bo to jej „ konik”.

Na zachętę zacytuję mój ulubiony fragment powieści. Jest to ( a jakżeby inaczej scena, w której de Bussy wyznaje miłość Dianie, bo tym razem sprawczyni całego nieszczęścia to nie Helena- jak u A.K. Tołstoja, czy H. Sienkiewicza- tylko Diana).

(…) Bóg tylko widzi moje chęci, on sam wie, jak ciebie kocham. Wiem, że i ty mnie kochasz, przyznaj to sama, bo nie spodziewam się, aby twoje uczucia były sprzeczne z uczynkami. Wiem, boś mi to sama wyznała. Prócz tego, miłość mojej podobna błyszczy jak słońce i ożywia wszystko, czego dotyka; dlatego nie myślę wcale rozpaczać. Upadnę do twoich stóp i powiem rękę na sercu położywszy: Diano kocham ciebie, kocham na całe życie. Diano przysięgam w obliczu nieba, że umrę z rozkoszą dla ciebie. Jeśli powiesz mi: „ Oddal się i nie zatruwaj szczęścia drugim”, podniosę się bez szemrania z miejsca, w którym jestem szczęśliwy i powiem: „ Ta kobieta nie kocha mnie i nigdy kochać nie będzie.” Oddalę się i nigdy już mnie nie ujrzysz. Lecz, że poświęcenie moje większe jest nad miłość, przeto chęć widzenia cię szczęśliwą, przezwycięży pragnienie własnego szczęścia. Nie mam prawa wydzierać szczęścia drugiemu, ale mogę poświęcić własne życie, dla skrócenia cierpień twoich. Oto co uczynię, abyś nie była wieczną niewolnicą i abyś nie czyniła drugich nieszczęśliwymi. (…) Diana czytała w jego jasnym spojrzeniu całą moc postanowienia; pojęła co mówił i co chciał uczynić; wiedziała, że niechybnie wyrazy jego zmienią się w czyn, a przecież czuła jak jego siła słabnie pod jej spojrzeniem.
- Dziękuję – rzekła.- Bardzo pan delikatny, że chcesz ulżyć nawet wyrzutom sumienia. Teraz, czy będziesz mnie kochał do śmierci, jak mówisz…? Czy nie będę igraszką twojej fantazji i czy nie każesz żałować przywiązania pana de Monsoreau…? Ale nie, ja nie powinnam dyktować warunków, jestem pokonana, twoja, zawisła od ciebie. Pozostań moim przyjacielem, a ponieważ życie moje do ciebie należy, czuwaj nad nim. To mówiąc, Diana białą swą rękę oparła na ramieniu Bussy’ego do drugiej przytknął on spragnione usta. (…)*
* A. Dumas, Pani de Monsoreau, wyd. Hachette,t.2,s.146-147 Warszawa 2015.

Monique

Serial kiedyś napewno obejrzę.
Zdecydowanie wolałabym przeczytać książkę, która jest niemal niedostępna. Nie wiem dlaczego akurat ta powieść Dumasa jest tak ciężka do zdobycia. Sad

Fragment faktycznie cudowny. Smile

Tosca

Kate

No tak... Dlaczego tylko w powieściach mężczyźni potrafią wyznawać w taki sposób miłość? Dlaczego w życiu realnym nie potrafią powiedzieć tego, co czują?

Tosca

Esfir

Tosca

Monique

Kurczę, Esfir, dzięki! Pod tym kątem nie szukałam. W ogóle musze przyznać, że szukałam pod trochę inną nazwą.

Faktycznie, książka jest! Jak znajdę chwilę to ją wypożyczę.

Tosca