www.domogarov.unl.pl - FORUM

Esfir

Dziękuję Tosco. Smile

Przeglądam sobie różne stare filmy francuskie i dawnych aktorów.
Bernard Alane w stylówie z "Hibernatusa" nawet pasowałby na Aramisa. Nie potrzebowałby specjalnej charakteryzacji do tej roli. Delikatne rysy miał, ale męskie. Kolor i wielkość oczu oraz barwa włosów się zgadzała z książką. Razz

Mimo iż wolę jasne ślepia, to te jego wielkie, czarne oczy mnie urzekły. Bardzo Aramisowe. Wąs może zbyt fikuśny, lecz po tym Muszkieterze można się wszystkiego spodziewać. Wink

Grając w tym filmie Alane miał 30-31 lat, także wiek odpowiedni. Razz

carmen

Ada

Mnie tez on się podobał w "Hibernatusie". Nie dość,że przystojny to jeszcze kostiumy na nim dobrze lezaly.

Podobny typ urody ma Lionel Lingesler. Zagrał on króla Francji w "Outlanderze".
Oto przykład dlaczego nie znoszę tych okropnych białych peruk..skutecznie podejmowały urody i zmieniały rysy twarzy.

[link widoczny dla zalogowanych]

A tutaj w swoim naturalnym wydaniu.

Esfir

Carmen, ok. Very Happy

Ado, widziałaś "Hibernatusa"? Warto obejrzeć? Smile

Na podstawie fotek miałam dokładnie to samo wrażenie, co Ty, że Bernard Alane oprócz faktycznej urody miał odpowiednią sylwetkę do ciuchów i nadawał się do filmów kostiumowych.

Lionel Lingesler prezentuje się całkiem ok w normalnym wydaniu, widać, że jest przystojny, jedyne co mi przeszkadza, to jego zbyt grube usta.
Jako król Ludwik XV w tej peruce wyglądał okropnie.
Ta moda XVIII-wieczna była pokraczna. Chociaż zdarzały się rzadkie przypadki aktorów, którzy w tych perukach wyglądali całkiem znośnie.
Tim Roth miał okropną maszkarę na głowie w "Rob Royu" (ta tutaj - https://www.youtube.com/watch?v=_dtNz4Te0Gw), ale nawet go nie szpeciła. Może dlatego, że jego twarz jest na tyle charakterystyczna i przykuwająca uwagę, że nawet ta peruka nie przeszkadzała.

A z kolei Chamberlain w siwej peruce jako Casanova wyglądał szkaradnie. Jakiś taki zupełnie do siebie niepodobny. Chyba musieli go jeszcze "podrasować" makijażem.

Ada

Ja ogólnie nie lubię peruk. Te długie i z lokami też psuły efekt, ale nie były tak szkaradne jak te białe. Chociaż udawały prawdziwe włosy. Tom Roth jak zdjął perukę do pojedynku to nawet głupio bez niej wyglądał. Smile

A i Leszek Teleszynski też całkiem nieźle wyglądał. Marek Kondrat jako król też był całkiem całkiem. Ale te białe paskudy były okropne. Ani koloru, ani kształty, ani urody w tym nie było.

Louis de Funes był moim pierwszym ulubionym aktorem w dziecinstwie. Nie myslic z crushem. Bo uwielbiam jego grę i filmy, ale się w nim nie bujalam. Od tego był Romualdo "Fantahgiro".
Polecam "Hibernatusa", niezly ubaw.

A czy Stanley Weber pasowałby na Atosa? Ma taką kwadratowa szczękę jak Henry.

I oszpecony.

Esfir

Mmm, Teleszyński jako książę Bogusław był do schrupania. Wink

O, to się różnimy w kwestii do Funesa. To na pewno świetny aktor, ale nie lubię jego gry aktorskiej, dla mnie jest denerwująca, zbyt ekspresyjna i taka, wybacz mi, przygłupiasta. Za dzieciaka, ilekroć lecieli w telewizji Żandarmi z de Funesem, to się krzywiłam. Zostało mi do dziś. Smile

De Funesa byłam w stanie strawić w "Kapitanie Fracasse" - tam był zabawny. W końcówce zwłaszcza się nieco uśmiałam, gdy de Funes i kilku innych aktorów odgrywali pewną scenę.
Zaczęłam oglądać "Hibernatusa" - rzeczywiście film zapowiada się świetnie. Very Happy

Tylko ten de Funes... Jak to on, nadpobudliwy i ciągle wrzeszczy. Wink

Romualdo od "Fantaghiro" był piękny! On nadal jest bardzo przystojny. Niestety ominęła mnie fascynacja nim, zupełnie nie pamiętam "Fantaghiro" z dzieciństwa, chyba nigdy nie oglądałam.

Stanley Weber pasowałby na Atosa na tej drugiej fotce. Śmiechłam na widok trzeciej... istotnie szpetota. Twisted Evil

Weber jest nawet dobrym aktorem, w "Borgii" jako Juan był wg mnie lepszy niż odtwórca roli Cesare'a.
Na razie na Atosa najbardziej mi pasuje chyba Alessio Boni, ale koniecznie z zarostem (bez brody i wąsów to już nie to). Podobny typ urody co ci dwaj wyżej, ale ma nieco sutelniejsze/ostrzejsze rysy. A może wyrazistsze? Trudno to zdefiniować. Według mnie Weber ma ciutkę zbyt masywną twarz.

Ada

Mnie tez wydawało,że na tej drugiej fotce Stanleya zobaczysz w nim Atosa.
Jakoś go ominelam w "Borgiach". Grał tego najmłodszego brata do dorósł?

De Funes zawsze mnie bawił. Cóż poradzić,że miał rolę choleryków? Ludzie to lubili. Podobno rolę pisali pod niego więc zazwyczaj takie dostawał.

Esfir

Dobrze przewidziałaś. Wink

Weber nie grał w "The Borgias", tylko w "Borgii", to inny serial, ale z grubsza o tym samym i emitowany w podobnym czasie. Very Happy

Stanley odgrywał w nim Juana, najstarszego brata.
A o tym najmłodszym, o którym piszesz, to pewnie chodzi Ci o Gioffre, którego grał Aidan Alexander w "The Borgias". W "Borgii" ta postać też zresztą była, grana przez dwóch aktorów.

Esfir

Obejrzałam "Hibernatusa" - rewelacyjny film, dawno się tak nie uśmiałam. Very Happy

To jedna z najlepszych ról de Funesa, komiczny był, chociaż momentami za bardzo wariował i swoimi wygłupami zagłuszał pozostałych aktorów. Wszyscy zagrali bardzo dobrze, nawet postacie zupełnie poboczne. Wolałabym tylko, aby więcej czasu poświęcono na motyw dziadka i jego przystosowania się do nowej rzeczywistości. Film trochę nierówno kładzie akcenty - do połowy filmu jest wstęp, a sama akcja dzieje się dopiero w drugiej połowie.
Bernard Alane był obłędnie piękny w tej roli! Nie dość, że miał świetną prezencję stworzoną do ciuchów historycznych, to jeszcze zagrał wspaniale. A rolę miał trochę niewdzięczną, gorszy aktor wyszedłby jak drewno, więc tym bardziej trzeba go pochwalić. Jeszcze w filmie fajnie pokazał się od strony amanta. Laughing

To naprawdę byłby cudowny Aramis, bardzo książkowy. ❤ Na pewno ten z TM, co do dalszych tomów nie wiem, musiałabym zobaczyć starszego Alane w innych rolach.

Esfir

Zaczęłam czytać Młodość muszkieterów (La jeunesse des mousquetaires), sztukę Dumasa i Maqueta z 1849, o której już Wam tu wspominałam.
Zawiera ona pewne zmiany w stosunku do książki TM.
Przede wszystkim znajduje się w niej scena przedmałżeńska między Milady a Atosem, ta właśnie, w której padło po raz jedyny jego imię - Olivier. Sama scenka (prolog) była rozczarowująca, ale lepsze zaczęło się później.
W tej sztuce darowano nam opis, cokolwiek nudnawy, podróży d"Artagnana do Paryża. W I akcie akcja rozpoczęła się od razu w antyszambrze Pana de Treville'a, a ściślej w korytarzu oddzielającym gabinet kapitana Muszkieterów od gabinetu kardynała Richelieu. Po jednej stronie wartę trzymali muszkieterowie, a po drugiej gwardia kardynalska. Co oczywiście powodowało pewne radosne napięcia między zainteresowanymi... Razz

Co ciekawe, pierwszym Muszkieterem, którego nieświadomie obraził nasz zwariowany Dart, okazał się Aramis, dopiero później Portos, a na końcu Atos. Powody obrazy były takie same jak w powieści - chusteczka, pas, zranione ramię. Wink

Ojej, ileż to nasz Atos przeklinał. Wink

W ciągu krótkiej rozmowy między Atosem a D'Artagnanem poprzedzającej ich pojedynek Atos aż dwa razy sobie zaklął. Aż musiałam sobie sprawdzić w TM, czy tam też tak było. Istotnie! No, nieładnie, Panie Hrabio, Dart jako Gaskończyk miał do tego prawo, ale Pan? Laughing

Obecnie mnie to szczególnie uderzyło z uwagi na wskazane wcześniej liczby przekleństw wypowiadanych przez bohaterów, a także chyba z tego względu, że mam o 22 lata więcej niż w momencie pierwszej lektury TM i czytam w oryginale sztukę plus fragmenty książki dla porównania.

Widać wyraźnie w sztuce i książce, że mimo swojej gorącej krwi D'Artagnan nie był głupcem, wręcz przeciwnie. Można tutaj zauważyć przebłyski jego wysokiej inteligencji tak błyszczącej w dalszych powieściach. Spodobał mi się fragment, gdy Dart dyplomatycznie zatuszował przed Atosem właściwy powód sprzeczki między Portosem i Aramisem. Very Happy

Pomysł ze Świętym Augustynem to rewelka!
Tej sceny w ogóle nie było w adaptacji Lestera z 1973, to kolejna przesłanka na to, że scenarzyści chcieli zrobić z Darta głupka, co im się, przy pomocy Yorka, wybitnie udało...
We francuskiej wersji z 1961 tej kwestii też zabrakło, ale tam akurat D'Artagnan sprawiał wrażenie inteligentnego, więc wybaczam. Wink

Z kolei w rosyjskim filmie z 1978 ta scenka się pojawiła.

Ada

D'Artagnan był bardzo mlody. Nie dorywnywal doświadczeniem, obyciem czy wiedzą reszcie kolegów. Przynajmniej na początku. Jednak nie był głupkiem. Owszem był gorącokrwisty, nie zawsze pomyślał zanim zrobił, ale był chłopakiem z małej wioski. Żył na prowincji, a reszta chłopaków od lat brylowała na dworze. Dlatego tak podoba mi się w serialu jak Atos go uczy walki i myślenia podczas niej. Jako bardziej doświadczony daje mu wskazówki i mówi do Trevilla,że będzie to największy muszkieter w przyszłości. Większym od nich. A w wersji z 1973 to po prostu cymbał jest. Każdej adaptacji można coś zarzucić, ale w żadnej D'Artagnan nie jest takim głupkiem.

Mowisze Esfir,że mu umiemy lepiej momenty opisywać? Smile

W serialu u Aramisa lubię jak on się uśmiecha i uwodzi dosłownie wszystko co ma kieckę. Nawet jak nie chodzi o uwodzenie. On po prostu lubi się uśmiechać, był czarujący i uwodzicielski. Lubi jak lubią go ludzie.
U Atosa lubię jak dobrze oddane są te jego specyficzne fochy. Jest wyobcowany i sceptyczny. Ma w sobie taką klasę.

Esfir

Ada

Howard Charles wygląda komicznie. Ale cóż taka moda chyba była.
Santiago był urodziwy zawsze, ale taki chłopaczek był z niego. Z latami nabrał męskości. Rysy twarzy mu się wyostrzyły. Jak oglądałam z nim "Przygody Merlina" to jeszcze miał te dziecięce rysy. A był koło 30.
Tom. No cóż. Znałam to. On po prostu zyskał po 30tce. Należy do tych mężczyzn, którzy zyskują z wiekiem. To nie jest typ urodziwy, ale taki co przystojnieje lub meznieje. Chociaż moda też zrobila swoje. Też mam takie kompromitujące fotki. 18latek, a 30 kilku latek ma też inne już rysy twarzy i inaczej się ubiera i o siebie dba. A i uważam,że lepiej mieć urodę mniej olśniewająca co długo świeci niż taka oślepiająca co szybko gaśnie. (Patrz. Sasza)

Luke należy do tej samej kategorii co Santiago. Bardzo dziewczęcej urody.

Może Portos i Aramis nie byli wiele starsi od D'Artaganana, ale za to bardziej obyci. On to taka Helena co latami siedział na wsi. Niewiele widział. Ale nadrabiał chęcią nauki i inteligencja w przeciwieństwie do aheleny. Jednak mimo wszystko koledzy byli lwami salonowymi. Te 2-3 lata w służbie dużo dały. Więcej pewności siebie, pewnych doświadczeń. I mieli inne charaktery. D'Artagan miał serce na dłoni i był bardziej szczery.

Esfir

"Przygód Merlina" nie widziałam, więc trudno mi ocenić, ale faktem jest, że Santiago długo wyglądał młodo, po 30sce zyskał na męskości.
Rozumiem kompromitujące fotki z czasów nastoletnich, tylko ta akurat fotka była chyba zrobiona na planie jakiegoś filmu, gdzie Tom musiał być podrasowany jakimś makijażem, a i tak niewiele mu to dało. Co do tego, że teraz lepiej wygląda, to się zgadzam.
Jeśli mowa o urodzie, najlepiej mieć oślepiającą urodę, która utrzymuje się przez lata, ale to przywilej bardzo nielicznych. Wink

Także w istocie lepiej już być mniej urodziwym, ale przynajmniej dłużej.

Porównanie D'Artagnana do Helki mnie nieco zabolało. Razz

Natomiast zgadzam się z Tobą, że ze względu na swój charakter i obejście Portos & Aramis dużo zyskali w ciągu 2-3 lat służby. Chociaż określenie "lew salonowy" pasuje jedynie do Aramisa, Portos starał się sprawiać wrażenie takiego lwa - czasem mu wychodziło, a czasem... no cóż, wyłaziła mu może nie słoma z butów, ale próżność i pragnienie poklasku od innych. Wink

W każdym razie tupetu i pewności siebie mu nie brakowało. Natomiast Atos mający więcej wykształcenia i doświadczenia w obracaniu się wśród elit niż ci dwaj zupełnie lwem salonowym nie był. Chociaż oczywiście gdyby zechciał, to by potrafił. Zresztą fajnie to spuentował Aramis w WdB, gdzie powiedział do Atosa coś w stylu: "zapomniałeś, że teraz istnieją tylko przypochlebni dworacy i nie omieszkałeś wygarnąć królowi to, co myślisz". D'Artagnan nigdy nie nauczył się trudnej sztuki pochlebiania i też nigdy lwem salonowym nie został właśnie przez swoją szczerość, bo inteligencji mu nie brakowało. Portos z uwagi na swoją prostoduszność i brak gładkiej gadki też niezbyt sobie dobrze radził na salonach, ale nawet nieźle wybrnął w rozmowie z królem, chociaż d'Artagnan musiał mu przy tym pomagać nieco. Natomiast, co oczywiste, Aramis radził sobie znakomicie. Dworskie obycie łącznie z całym bagażem intryg Razz

opanował najlepiej ze wszystkich, ale równocześnie potrafił w mniej lub bardziej zawoalowany sposób wyrazić swoje negatywne zdanie wobec swojego możnego preceptora. Zresztą końcówka WdB świadczy o jego wysokich umiejętnościach dyplomatyczno-adaptacyjnych.

Ada

Miałam plany by napisać,że D' Artagnan był podobnym parafianek jak Baśka. Bo też siedziała w domu. Więc może będzie lepiej? Smile