www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

Jared ma dziwne spojrzenie. Chociaż lubię ciemne oczy u mężczyzn. To jego jest takie przenikliwie puste. Nie lubię długich włosów u mężczyzn. Chociaż czasem dłuższe komuś pasują. Jared po prostu nie podoba mi się wizualnie. Ale aktorem może jest i dobrym.
Bloom nigdy mi się nie podobał. Ale Evansowi jakby właśnie podkręcić włosy i dać dłuższe to mogłoby pomóc w roli Aramisa. A co powiedzialybyscie na Erica Bane'a w roli Aramisa?

Esfir

Eric Bana podobał mi się w roli Hektora w "Troi". W tej charakteryzacji było mu wyjątkowo dobrze. Jednak mam mieszane uczucia odnośnie obsadzenia go w roli Aramisa. Teraz na starsze lata zupełnie mi nie odpowiada. A za młodu? Twarz jednak zbyt męska (chociaż jako Hektor momentami wyglądał delikatnie), za szeroka, no i ten wydatny nos to w sam raz dla Darta. Razz

A Luke Evans - nie. To nie "mój" Aramis w żadnym wypadku.
Może sobie być Bardem (dobra rola aktorsko i wizualnie) czy kimś innym, ale nie kawalerem d'Herblay.

Tosca

Esfir

Tosco, ciekawa jestem, jaka będzie Twoja opinia na temat Muszkieterów po przeczytaniu dalszych części.
Lektura TM już zweryfikowała Twoje odczucia sprzed lat.

Nadal czytam TM.
Jedno rzuciło mi się w oczy - Richelieu w TM to młody człowiek jeszcze i niemal dokładnie w wieku Buckinghama. Pierwszy wg Dumasa miał 36-37 lat, a drugi 35. Obaj się kochali w królowej liczącej w książce 26-27 lat.
Jednak tutaj Dumas znowu pomieszał daty i liczby, bo na początku akcji TM tj. w roku 1625 Richelieu powinien mieć 40 lat, Buckingham 33, a Anna Austriaczka 24...
Zatem z żalem muszę stwierdzić, że Capaldi nie bardzo pasował wiekowo na Kardynała z TM. Razz

Richelieu zawsze ceniłam - jako postać historyczną i jako bohatera Dumasowskiego. Nawet nie jestem pewna, co było pierwsze. Chyba to nawet Dumas miał wpływ na moje postrzeganie postaci Kardynała. Przypomniałam sobie, że dawno temu go nader lubiłam książce.

Śmieszy mnie rywalizacja między Treville'm, królem a Richelieu. Dorośli faceci, a zachowują się jak dzieciaki w piaskownicy. Razz

Dumas poniewczasie zorientował się, że trochę przegiął z oczernianiem Richelieu, dlatego w dalszych tomach go wybielił, a wręcz stawiał za wzór w opozycji do Mazariniego.

Tosca

Ada

Co do Petera Capaldi w roli Richelieu to nie był on taki stary. Mógł być w okolicach 40. I wyglądać powazniej.

Mezczyzni to tacy dużo chłopcy. Mnie zachowanie bohaterów nie dziwi.

Esfir

Takie zachowanie mnie nie zaskakuje w przypadku Ludwika XIII czy nawet Treville'a jako Gaskończyka, ale po Richelieu spodziewałabym się większego opanowania. Nie tego, że Kardynał się wściekał o każdorazową wzmiankę o Cahusacu i Bernajoux. Ileż można?
Co do reszty bohaterów, a zwłaszcza naszej czwórki łobuzów - to zgadzam się, że u nich sprawdza się powiedzenie, że dorośli faceci to zwykle duże dzieci. Wink

Capaldi miał 55 lat, gdy grał Richelieu, więc był za stary wiekowo i wizualnie. Nadawałby się idealnie na Kardynała w latach 1640-1642.

Tosca

Skończyłam już TM, zabieram się za kontynuację.

Esfir

Brawo, Tosco. To teraz czekam na wieści od Ciebie ws. W20lp. Wink

Pierwsza połowa była dla mnie smaczniutka, a zwłaszcza wzajemne uniki Atosa, Aramisa i Darta. Wink

Szczwane lisy, cała trójka. Portosa nie uwzględniłam z wiadomych powodów. Później było wg mnie nieco gorzej. Wynikało to stąd, że w każdej części Trylogii najmniej lubiłam wątki angielskie. Zawsze tylko czekałam aż akcja wróci z powrotem do Francji. Wink

Ada

A mnie właśnie powinny się wątki angielskie podobać. Ściągnęłam Muszkieterów. Teraz będzie loteria. Od czego zacząć.

Lubię ten skrót: Dart. To takie długie i niewygodne nazwisko.

Esfir

Tak, nie dość, że długie, to jeszcze ten upierdliwy apostrof. Wink

Myślę, że wątki angielskie zdecydowanie mogą Ci przypaść do gustu. Smile

Tym bardziej, że obiektywnie były interesujące i najeżone akcją.
Już zacieram łapki i czekam aż zaczniesz czytać! Wink

Tosca

Esfir

Aha, dobrym smaczkiem w W20lp było 40 sposobów ucieczki Księcia de Beaufort. Very Happy

Esfir

Jestem w połowie TM.

Portos nie wzbudził mojej sympatii - taki głośny pyszałek. W dalszych tomach też był próżny, ale bardziej prostoduszny, więc znacznie strawniejszy. Trochę przeraził mnie wiek Pani Coquenard... 50 lat. Ekhem. Very Happy

Myślałam, że była jednak młodsza, a tu niemal 30 lat różnicy wieku... Niezależnie od tego, Portos wiedział, jak zapewnić sobie godne życie. Niby taki głupiutki, a w życiu ustawił się znacznie lepiej niż jego znacznie inteligentniejsi kumple. Wink

Jego psychologiczna zagrywka z Panią Coquenard w kościele Saint-Leu była znakomita.

Atos - na razie wydał mi się raczej antypatyczny. I najbardziej porąbany z całej czwórki. To chyba najbardziej niejednoznaczny człowiek spośród nich wszystkich. Z jednej strony miał w sobie arystokratyczną godność, z drugiej czuć jego pogardę do ludzi niższych stanem. Jego zachowanie w tej piwnicy było karygodne. Owszem, oberżysta go sprowokował, ale Atos pogorszył sprawę. Może ta scena była pocieszna, ale jakoś mnie średnio bawiła. Pijak z niego okropny. Osłabłam, gdy przeczytałam, że on w tej piwnicy wychłeptał 50 butelek wina w dwa tygodnie. Shocked

A potem, idiota, kupił 60 kolejnych za odzyskane z takim trudem pieniądze... Powiedzmy, że go można wytłumaczyć miłośnym rozczarowaniem, ale jego totalne zlewanie spraw pieniężnych i materialnych, zarówno swoich, jak i cudzych było przerażające. Co trzeba mieć w głowie, żeby z zimną krwią zastawić drogocennego konia swojego i Darta, a także robić zakusy na pierścień z diamentem Darta! I to wyłącznie z nudów! To ma być 30-letni mężczyzna? Laughing

Natomiast jego opowieść o żonie niby kumpla była klimatyczna. Jednak samo to, że od razu wziął i powiesił żonę, zamiast ją wysłuchać, też o nim raczej świadczy makabrycznie... Nie dziwię się reakcji Darta na tę ponurą opowieść. Atos był jednocześnie wspaniałomyślny, łatwowierny, dobroduszny, surowy, straszny w gniewie i nonszalancki.

D'Artagnan - polubiłam go znacznie bardziej niż podczas pierwszej lektury TM. Widać, że to mądry chłopiec mimo gwałtownego charakteru. Pojawiły się też tutaj zalążki jego przebiegłości. Nawet samo to, że pomyślał, że sekret Portosa może mu się przydać w przyszłości, podobnie jak tajemnice innych przyjaciół, świadczy o jego interesowności.
Nie dziwię się, że Dumas w dalszych tomach zdecydował się postawić Aramisa i Darta naprzeciw siebie w pojedynku na intrygi. Z całej czwórki, tylko Dart mógł się równać Aramisowi w tej kwestii. Razz

Aramis - tutaj był jeszcze młodziutkim chłopaczkiem, dosyć naiwnie patrzącym na kwestie miłosne. On dosłownie usychał z miłości do Księżnej de Chevreuse. To jest bardzo ciekawe, gdyż kilkadziesiąt lat później oboje stali się wrogami... Przykre, ale też życiowe bardzo. I zastanawia mnie stwierdzenie Dumasa z WdB, gdzie napisał jasno, że Aramis nie tyle sam bardzo kochał kobiety, lecz to one jego uwielbiały... Zatem - czy to wyrachowanie Aramisa w amorach w TM już było czy pojawiło się dopiero z wiekiem? Na razie lektura TM nie wskazuje na interesowność.
Już jednak widać jego wdzięk, inteligencję i przebiegłość w jednym, które rozkwitną w dalszych tomach.

Obśmiałam się serdecznie przy scenie z Aramisem, Dartem, przełożonym jezuitów z Amiens oraz proboszczem z Montdidier. Ta scenka z dyskusją na temat Aramisowej rozprawy teologicznej jest jedną z moich ulubionych w całej Trylogii. Cudny humor ze szczyptą erudycji! 🧡 Zdecydowanie to poziom Chicota, Henryka z Navarry i Margota cum Turennio ambo nocentes!
Dwójka świątobliwych mężów i niedoszły duchowny przerzucali się uczenie łaciną, sylogizmami i komentarzami biblijnymi, podczas gdy D'Artagnan nie rozumiał ani słowa i nudził się śmiertelnie. Laughing

Aramis wybrał sobie zacny temat dysertacji Non inutile est desiderium in oblatione, za co mu się oberwało i został uznany za sprzyjającego pelagianizmowi i jansenizmowi. Jak wiadomo, jezuici zażarcie tępili jansenistów, to się zgadza. Chociaż uwaga, tutaj Dumas popełnił bubla, bo Augustinus Jansena został wydany dopiero w 1640. Wink

Ta scenka dobrze pokazywała absurdalność filozoficznych rozważań, które często są zwykłym biciem piany.
Później też było zabawnie, jak to Aramis usychał z miłości, ale za cholerę nie chciał się do tego przyznać. A Dart się z nim droczył. Very Happy

Już miał nasz młodzieniec porzucić rozkosze przyziemnych rozrywek, podczas gdy wystarczył liścik od kochanki, żeby rzucić w try miga powołanie duchowne - ku rozpaczy Bazina. Nie martw się, Bazinie, doczekasz się swojego, Twój pan w końcu dostąpi zaszczytu bycia Księciem Kościoła oraz przywileju noszenia mitry i pierścienia z ametystem. Very Happy

Patientia sit virtus, mój drogi... Wink

Coś mi się zdaje, że tym razem i w TM Aramis przeważy nad Atosem. Wink

Aha, jeszcze jedno a propos zwracania się do siebie naszych Muszkieterów. Oni między sobą gadali per Ty, ale do Darta mówili per Pan, z wzajemnością. Wink

Do swoich służących mówili różnie - Atos zwykle per Ty, Dart raz na Ty, raz per Pan, Aramis zwykle na Pan, a czasem na Ty. Portos - nie wiem, ale na pewno się dobrze zaopiekował swoim służącym, gdy otrzymał strzał w sempiternę, co o nim dobrze świadczy. Smile

Tosca