www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

Co z tego, ze Atosa krew zalała? Myślę,że zrobił to bo jego dumą ucierpiała. Milady była podstepna kreatura, ale należał jej się proces lub chociaż czas by doszła do świadomości i powiedziała coś na swoją obronę.

Esfir

Miło, że się zgadzamy co do scenki w piwnicy i gry o wysokie stawki.
A jeśli chodzi o historię z Milady, sama nie wiem, co o tym myśleć. Rozumiem, że się wściekł, jednak to nie tłumaczy sięgnięcia po aż tak radykalne środki... Mógł najpierw z nią porozmawiać, wydusić z niej prawdę, a potem na trzeźwo wydać osąd i ukarać ją. Albo od razu ukarać ją, ale niekoniecznie poprzez powieszenie...
Atos nie był takim krewkim człowiekiem jak Bohun, Dumas przedstawił go jako człowieka zimnokrwistego i szlachetnego, więc takie zachowanie nie było w jego stylu. Na pewno musiał jednak bardzo Milady kochać, skoro dostał obłędu po odkryciu lilii i zrobił to, co zrobił.
To mnie zawsze zastanawiało, jak on mógł dotąd tej lilii nie zauważyć. Milady na pewno ją tuszowała, ale czy jest możliwe zatuszowanie blizny w trakcie spełniania obowiązku małżeńskiego? Wink

Przecież to się da wyczuć mimo warstw pudru.

Tosca

Esfir

Nie miała procesu za pierwszym razem, o którym mówimy. To zachowanie Atosa względem niej tuż po odkryciu jej piętna nie licowało z jego godnością arystokraty.
A ten drugi proces pod koniec TM to była już czysta formalność, bo wszyscy doskonale wiedzieli, jaka z Milady żmija.

Ada

W tym sek, że Azja był zbójem. I należało mi się to co dostał. I aczej nie mógł skończyć. Zdrada i próba porwania Baśki to mały pikuś. Najgorsze to co zrobił Nowowiejskim i narzeczonej Adama. Jednak Atos niewiele znał żonę. Zakochał się w jej wyglądzie. Szybko ożenil bez namysłu. A lilia na ramieniu mogła być nieszczęśliwym zbiegiem wypadków lub dawnym życiem, którego jego obecna ukochana już nie chce. Mimo wszystko nie powinien wieszać nieświadomej kobiety. Należało jej spojrzeć w twarz i wydać wyrok. Przynajmniej w serialu BBC jest to dobrze zrobione. Tam Atos wydaje wyrok na żonę prosto w twarz.

Esfir

Atos mógł postąpić inaczej - zrobić cokolwiek innego niż powieszenie - jedno to próba wyjaśnień, druga - mógł ją ukarać na wiele sposobów - wygnać, unieważnić małżeństwo, wtrącić do więzienia, skazać na publiczny pręgierz (to byłby cios dla jej dumy) itp.
A on się za bardzo wczuł w rolę sędziego, poczuł się bezkarny jako pan lenny i zrobił, jak zrobił. A sam był sobie winien - zakochał się w niej, zapatrzył się na jej ładną twarzyczkę, wiedział o niej tylko tyle, ile zechciała mu powiedzieć. A wiadomo, że sporo przed nim zataiła. Na pewno było to dla niego upokarzające. Może to też spowodowało taką wściekłość. Podświadomie był być może wściekły również na siebie, ale nie przyznał się do tego i całą wściekłość skierował przeciw żonie.

Tosca

Ada

CY Milady powiedziałaby prawdę? Nie. Ale przynajmniej miałaby szansę na wysłuchanie. Atos był już urażony i tak by ją skazał. Ale zaslugawala na to by wiedzieć,że dostała wyrok. Ta sytuacja ugodziła w dumę Atosa i chciał ją szybko zamieść pod dywan. To nie honorowe. Za drugim razem już zrobił jak trzeba. Ale w pierwszym się nie popisał. Chciał zatuszować swój wstyd. W dodatku i wyrok śmierci też mu nie wyszedł. Jakby zrobił wszystko jak trzeba to nie musiałby potem mieć z nią problemów.

Tosca

Esfir

Esfir

Kontynuując nić wątku z tematu o Pani de Monsoreau:
Łysiak jest niesamowity - od lat uwielbiam jego starsze historyczne książki (zanim zaczął babrać się w polityce...). To był wizjoner, w głębokim PRL pisał o Pani de Monsoreau! Gdy większość społeczeństwa nawet o tej powieści nie słyszała... Gdy napisał Francuską Ścieżkę, pełną erudycji na wielu poziomach, miał wtedy tylko albo aż 32 lata... Wink

Gdybyście miały kiedyś ochotę na ten zbiorek esejów Łysiaka, to gorąco polecam. Czytałam kilkanaście lat temu i nadal uwielbiam. Wink

O Dumasie jest tam sporo - jest Hrabia Monte-Christo, jest Pani de Monsoreau..., są Muszkieterowie.

Pozwolę sobie zacytować fragment tego dzieła Łysiaka, który, hah, doceniam niemal w pełni dopiero po latach!
Dumas nie jest pisarzem Nobla mego mózgu. Bardziej serca, co nie znaczy, że tylko sercem wracam do niego i do jego pisania. Kiedy wracam do niego, przypomina mi się, jak książę Metternich poprosił pisarza (listownie) o autograf. Ten odpisał: „Zainkasowałem od J. Exc. Metternicha dwadzieścia pięć butelek najprzedniejszego wina z jego piwnic. Aleksander Dumas” (Metternich natychmiast wysłał wino). To tłumaczy, dlaczego wracam. Po jego twory sięgam nie dla fabuł, ale dla kilku figur, w których modelunku jawi się cały majestat geniuszu Dumasa. Nie są to ci od machania szpadą, d’Artagnan et consortes, lecz ci od fechtowania myślą: Faria, Balsamo, Aramis i Chicot.
(...)
Czterej bohaterowie Aleksandra Dumasa–ojca stanowią dla mnie wartość jego prozy — cztery mózgi, z których żadnego nie powstydziłby się Machiavelli: Aramis, Balsamo, Chicot i Faria.

Panie Łysiak, niechże Pana uściskam - za wybór ulubieńców, których w połowie podzielam! ❤️ Tak, to dla nich czytałam wybrane powieści Dumasa. Ale dla fabuły też. Wink

Tosca

Esfir

Esfir

I kolejny cytacik z Waldemara Łysiaka, tym razem z jego felietonu w "Gazecie Polskiej" z 2006, zatem napisanego dokładnie 30 lat po Francuskiej Ścieżce. Wygląda na to, że WŁ przez tyle lat pozostał wierny swojemu ulubieńcowi. Wink

Aha, i nawet wspomniał o Skrzetuskim, hehe. Laughing

Mój Ojciec nie robił mi prelekcji pt. jak być mężczyzną, jak zachowywać się po męsku, itp., tylko dawał szczeniakowi odpowiednie lektury, bo w tamtych czasach tzw. „lektury młodzieżowe”, a nie gry komputerowe, były pasją mających przedpodrywowe zainteresowania niedorostków. Miałem zapatrzyć się w d’Artagnana (bardziej imponował mi Aramis), Skrzetuskiego, Sokole Oko itp.

A Sokole Oko to nie przypadkiem postać z Ostatniego Mohikanina? Książkę tę czytałam wieki temu!

Ada